Εκδήλωση- Συζήτηση: “Το κίνημα αλληλεγγύης με τους μετανάστες πέρα από το όριο του κρατικού ανθρωπισμού”
Οι Νόμοι Καταργούνται στο Δρόμο- Δύο λόγια για το σχέδιο Μελισσανίδη
Πάνε δυο χρόνια από την καταστολή που βιώσαμε όσοι και όσες αντιπαρατεθήκαμε στο σχέδιο Μελισσανίδη που έγινε νόμος του ελληνικού κράτους το καλοκαίρι του 2014. Δυο χρόνια επίσης μετά τη μεγαλύτερη πορεία που έχει πραγματοποιηθεί στην πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας, η οποία καλέστηκε από τον ευρύτερο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, το “Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ.-Ν.Χ. και γύρω περιοχών” και κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ακριβώς για να απαντήσει σε αυτή την καταστολή. Με σύνθημα “ενάντια στο κεφάλαιο και τις εμπροσθοφυλακές του”, ο κόσμος του αγώνα έσπασε τον τρόμο που προσπάθησε να επιβάλει η μαφία του Μελισσανίδη σε συνεργασία με το Κράτος, δίνοντας χώρο και δύναμη στους κατοίκους να συνεχίζουν να αγωνίζονται
Δυστυχώς όμως το διάστημα που ακολούθησε, το τοπικό κίνημα ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα υποχώρησε. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου, υπνωτισμένη από τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα της κάλπης, για να δώσει την εξουσία σε αυτούς που υπόσχονταν την κατάργηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής, που θα έλυνε και τα χέρια της Περιφέρειας Αττικής η οποία υποτίθεται πώς έκανε ότι μπορούσε για να μπλοκάρει το σχέδιο Μελισσανίδη. Άλλοι πάλι, χειροκροτητές της δημοτικής παράταξης που βρέθηκε στην τοπική εξουσία, περίμεναν από αυτήν να κατατροπώσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα σε νομικό επίπεδο. Τέλος, το πιο ζωντανό κομμάτι του τοπικού κινήματος το “Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ.-Ν.Χ. και γύρω περιοχών”, κατέληξε να αναλωθεί πλήρως σε νομικίστικες συζητήσεις και τακτικές που σε συνδυασμό με πολιτικές ηγεμονίες που εφησύχαζαν βάσει δήθεν νομικών εμποδίων, το διέλυσαν εις τα εξ ων συνετέθη (και κάτι περισσότερο).
Σήμερα δύο χρόνια μετά, η πραγματικότητα πρέπει να είναι τρομακτική για όλους τους παραπάνω: Τα υποτιθέμενα νομικά εμπόδια αίρονται ως αστεία μπροστά στην πολιτική βούληση της κρατικής εξουσίας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας ταυτίζεται εμφανώς με την πολιτική του κεφαλαίου χαρακτηρίζοντας το σχέδιο Μελισσανίδη ως “αναπτυξιακό έργο”. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τα μνημόνια υπογράφει άνευ όρων και την προσχηματική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που κατέθεσε η Δικέφαλος Α.Ε., ενώ το όνομα της Περιφερειάρχισσας είναι πλέον υποψήφιο για την ονοματοδοσία του νέου γηπέδου της Δικέφαλος Α.Ε. σε ανταγωνιστική σχέση με το αρχικό “Αγιά Σοφιά”…
Εμείς ως άνθρωποι που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς και τις εαυτές μας στην όχθη των καταπιεσμένων, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Ούτε από θεσμούς που ο ρόλος τους είναι να διατηρούν την εξουσία των από τα πάνω, ούτε από περσόνες και πολιτικάντηδες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι δίπλα μας ενώ το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σβήσουν την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία. Από την άλλη, γνωρίζουμε πως το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής (ΡΣΑ) είναι ένα κόκκινο χαλί για το κεφάλαιο που θέλει να παρέμβει στην καθημερινότητά μας με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να μπορεί να κερδίζει από τα πάντα.
Το σχέδιο Μελισσανίδη και γενικότερα η εφαρμογή του ΡΣΑ δεν είναι απλώς το γήπεδο της Δικέφαλος Α.Ε.. Το ΡΣΑ αλλάζει επιθετικά το χαρακτήρα της πόλης της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Χαλκηδόνας, της Νέας Ιωνίας και των γύρω περιοχών. Πέρα του ότι μετατρέπει το Άλσος -έναν από τους πολυτιμότερους πνεύμονες πρασίνου της Αττικής- σε φιλέτο για καπιταλιστική εκμετάλλευση, μετατρέπει ολόκληρη την πόλη σε ένα επιχειρηματικό πεδίο που η μοναδική κοινωνική σχέση που θα μπορεί να επιβιώσει, θα είναι η καπιταλιστική σχέση. Η σχέση αφεντικού-μισθωτού, η σχέση προσφοράς-ζήτησης, η σχέση κόστους-κέρδους.
Εμείς βρισκόμαστε απέναντι σε κάθε λογική που μας θέλει αποχαυνωμένους καταναλωτές, ευγνώμονες εργαζόμενους με χαρτζιλίκι, μπράβους σε μπαράκια και τσιράκια ενός αφεντικού που μας δίνει ενίοτε δουλειές του ποδαριού. Για την ακρίβεια, ο κόσμος για τον οποίο παλεύουμε είναι ένας κόσμος χωρίς αφεντικά. Μοιραία λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με το όραμα όλων αυτών για την πόλη στην οποία ζούμε κι αναπνέουμε. Αναζητάμε μέσω της συλλογικοποίησης και της αλληλεγγύης, να δώσουμε λύσεις στις καθημερινές μας ανάγκες και να ζήσουμε το χρόνο που μας έχει δοθεί σε αυτό τον πλανήτη με αξιοπρέπεια. Το σημείο λοιπόν που μπορούμε να βρεθούμε με όλους τους προηγούμενους -αφεντικά, τσιράκια, μπράβους κι επενδυτές- είναι ένα. Ο δρόμος. Στη Δεκελείας, στα στενά της πόλης και στα μονοπάτια του Άλσους, θα μας βρίσκουν πάντα απέναντί τους.
Συλλογικό κείμενο από τις
Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα
Μάιος 2016
https://eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
eleftheriaki_strouga@espiv.net
Παρέμβαση στο “Πανηγύρι της Πρωτομαγιάς” για τους πρόσφυγες
Το “πανηγύρι της Πρωτομαγιάς” πραγματοποιείται στη Νέα Φιλαδέλφεια κάθε χρόνο μετατρέποντας την πόλη σε ένα τεράστιο εμπορικό πεδίο όπου όλοι κερδίζουν: φτωχοδιάβολοι μικροπωλητές, νταβαντζήδες συνδικαλιστές, ευυπόληπτοι επιχειρηματίες της περιοχής και φυσικά ο Δήμος.
Την Παρασκευή 6 Μάη παρεμβήκαμε στο πανηγύρι που υποτίθεται ότι φέτος ήταν αφιερωμένο στους πρόσφυγες. Μαζί με συντρόφισσες και συντρόφους από γειτονικές περιοχές, διακόψαμε το “εορταστικό πρόγραμμα” φωνάζοντας συνθήματα υπέρ των προσφύγων και κατά των φασιστών. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στη σκηνή όπου ανοίξαμε πανό και διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο. Αποχωρήσαμε με συνθήματα και μοίρασμα 500 κειμένων.
Το κείμενο που διαβάστηκε:
Ή με μένα ή με αυτούς
Αυτές ήταν οι δυο επιλογές που άφησε ο δήμαρχος Χίου, Μανώλης Βουρνούς, στους πρόσφυγες που είχαν απομείνει να μπλοκάρουν το λιμάνι της πόλης, αφότου μια πρώτη ομάδα μεταναστών και αλληλέγγυων είχε φάει ξύλο, είχε οδηγηθεί στα κρατητήρια, με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες. Αυτοί ήταν οι «αγανακτισμένοι ντόπιοι», ιδιοκτήτες μικροεπιχειρήσεων, «παράγοντες» του νησιού ή «απλώς» ρατσιστές, που έβλεπαν την εξουσία τους πάνω σε κάθε σπιθαμή γης, αέρα και θάλασσας της περιοχής να αμφισβητείται από εκείνους που ρίσκαραν να περάσουν τον υγρό τάφο του Αιγαίου, που επέλεξαν σπάσουν τη σιωπή και να διεκδικήσουν την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο. Από εκείνους που θέλουν να σταματήσουν να θεωρούνται αόρατοι και να πεθαίνουν ήσυχα από τον ανελέητο πόλεμο στις πόλεις καταγωγής τους.
Η άλλη επιλογή του δημάρχου, το ανθρωπιστικό «ελάτε με μένα», δεν ήταν παρά ο εγκλεισμός σε ένα από τα πολλά ευρύχωρα κέντρα «φιλοξενίας» που δημιουργήθηκαν τον τελευταίο χρόνο σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ειδικά στα νησιά, πλέον μιλάμε για κανονικά κέντρα κράτησης, με απαγόρευση εξόδου και πλήρη έλεγχο της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο από τον στρατό. Τον πραγματικό συνοδοιπόρο και τιμητή του ανθρωπισμού σε αυτή τη χώρα. Μαζί φυσικά με τα κάθε είδους κυκλώματα που ζουν από την εκμετάλλευση των μεταναστών εδώ και πολύ καιρό.
Είναι σε ένα από αυτά τα κέντρα κράτησης, στη Μόρια της Λέσβου, πριν από μερικές μέρες, που ο κ. Γιάννης Μουζάλας, ο αναπληρωτής υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής, δέχτηκε πέτρες από τους «ευεργετούμενους» πρόσφυγες, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τη φυλάκισή τους σε τέσσερις τοίχους με συρματόπλεγμα, για το χωρίς αύριο μέλλον τους. Ο Μουζάλας όμως δεν είναι άγνωστος στα μέρη μας. Πρόκειται για το ίδιο κυνικό κρατικό στέλεχος που πριν από μερικούς μήνες ήταν καλεσμένος από το Δήμο Φιλαδέλφειας- Χαλκηδόνας στο «Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς» (Π.Π.Ι.Ε.Δ) και έκανε ανενόχλητος κήρυγμα υπέρ της ανθρωπιστικής διαχείρισης των προσφύγων από την «πρώτη φορά αριστερά». Ο ίδιος που τώρα, με αφορμή τις διαμαρτυρίες και τις πέτρες στη Μόρια, δήλωσε απλώς ότι «συμβαίνουν αυτά». Είναι ο ίδιος φυσικά που εξαργυρώνει την «ανθρωπιστική» του καριέρα με κυβερνητικά πόστα πάνω στους εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες εξαιτίας του σφραγίσματος των συνόρων στον Έβρο.
Αντίθετα με όσα προπαγανδίζονται εδώ και μήνες στις εφημερίδες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την τηλεόραση, τα καφενεία, τα σχολεία, τα οικογενειακά τραπέζια και αλλού, εδώ στην ελλάδα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπήρξε κανένα κίνημα αλληλεγγύης που να επιθυμούσε πραγματικά τη μόνιμη παραμονή των μεταναστών εδώ. Παρόλη την μεγάλη σημασία που έχει η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων, όλα τα τρόφιμα, τα ρούχα, τα παπούτσια, εν ολίγοις ο «ανθρωπισμός από τα κάτω» που θριαμβεύει όλους αυτούς τους μήνες ήταν επιτυχημένος επειδή συμφωνούσε με την ίδια τη διάθεση των προσφύγων να μην παραμείνουν στην Ελλάδα και να μετακινηθούν προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όπου προέκυψε το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν σταθερές δομές κράτησης των μεταναστών (Διαβατά Θεσσαλονίκης, Γιαννιτσά, Σχιστό Κερατσινίου κ.α.) τα ενδεχόμενα ήταν δύο: είτε, σπανιότερα, καταστροφή του χώρου που προοριζόταν για τη συγκεκριμένη χρήση είτε διαβεβαίωση προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο εν λόγω χώρος θα βρίσκεται σε «απόσταση ασφαλείας» από κατοικημένες περιοχές. Δηλαδή, απομονωμένος στην ερημιά.
Σε όλες τις περιπτώσεις, οι τοπικές αρχές πρωτοστατούν στις αντιδράσεις διασφαλίζοντας ότι οι πρόσφυγες θα παραμείνουν αόρατοι. Στο γειτονικό Ίλιον, ο δήμαρχος Ζενέτος μπήκε μπροστά για να μην έρθει κανένας πρόσφυγας να κατασκηνώσει στο Πάρκο Τρίτση, εννοείται φυσικά «χωρίς ανταλλάγματα». Στις γειτονιές μας, «που ξέρουν από προσφυγιά» εδώ και μήνες το ζήτημα της πιθανής εγκατάστασης μεταναστών σε κάποιο χώρο εντός των ορίων των δήμων Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και Νέας Ιωνίας παρακάμπτεται με χαρακτηριστική ευκολία. Και αντ΄αυτού διοργανώνονται παζάρια, με το αζημίωτο φυσικά, και ανέξοδες καμπάνιες «ευαισθησίας».
Όσο η ειλικρινής διάθεση στήριξης των προσφύγων δεν μεταφράζεται σε έμπρακτη αλληλεγγύη πάνω στον κοινό αγώνα, τότε το πιο πιθανό είναι να ξεπέσει σε ανθρωπισμό, να χωνευτεί και να γίνει το κατάλληλο συμπλήρωμα του ρατσισμού. Κρατικού και διάχυτου.
Εμείς είμαστε με τους πρόσφυγες στην Ειδομένη που ρίχνουν τους φράχτες και μπλοκάρουν τις σιδηροδρομικές γραμμές, με τους απεργούς πείνας στο στρατόπεδο προσφύγων στη Ριτσώνα που διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους, με τις μετανάστριες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού που έκαναν απεργία πείνας διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους. Είμαστε με τους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που με όπλο την ανάγκη στελεχώνουν καταλήψεις στέγης μέσα στον κοινωνικό ιστό χτυπώντας την ιδεολογία της ιδιοκτησίας και του αποκλεισμού στην πράξη. Είμαστε μαζί με όλες όσες προσπαθούν να σπάσουν τη συνθήκη υποτίμησης και απομόνωσης που τους επιβάλλεται.
Είμαστε με τους αόρατους αυτής της κοινωνίας, γιατί ξέρουμε πως οι επόμενες στη σειρά είμαστε εμείς.
Συλλογικό Κείμενο από τις
Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα
Μάιος 2016
https://eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
mail: eleftheriaki_strouga@espiv.net
Το κείμενο σε μορφή pdf: