Κατηγορία: Παρεμβάσεις

Δημοσιεύτηκε στισ

Στα ΗΟΤ ΗΟΤ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ

Στα ΗΟΤ ΗΟΤ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ – ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΥΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ

Οι συνάδελφοι Κ.Μ και Τ.Φ εργάζονται ως διανομείς στο κατάστημα HOT HOT Burger στη Νέα Φιλαδέλφεια και είναι μέλη του σωματείου μας. Από τον Απρίλιο του 2017 και με αφορμή τη μη έγκαιρη καταβολή του δώρου του Πάσχα ξεκίνησαν να διεκδικούν δεδουλευμένα, δώρα και επιδόματα που δεν τους είχαν καταβληθεί. Διεκδίκησαν το αυτονόητο, να ασφαλίζονται σύμφωνα με τις ώρες που εργάζονται.

Η επιχείρηση μετά από παρεμβάσεις του σωματείου μπήκε σε διαδικασία διαλόγου και άλλαξε τις συμβάσεις των συναδέλφων σε 6ημερες (6,40 ώρες την ημέρα). Επίσης δεσμεύτηκε για την παροχή εταιρικού δικύκλου εντός είκοσι ημερών ενώ για το μεσοδιάστημα θα καλύπτει η ίδια τα έξοδα κίνησης και τα σέρβις για τα ιδιόκτητα μηχανάκια των δύο συναδέλφων.

Το Σάββατο 10 Ιούνη ο συνάδελφος Κ.Μ πήγε να εργαστεί. Ο εργοδότης Βασίλης Χαριτάκης  κάλεσε τον συνάδελφο και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να συζητήσουν στο γραφείο του καταστήματος. Εκεί ο εργοδότης του επιτέθηκε φραστικά με χυδαιότητες και στη συνέχεια κινήθηκε απειλητικά εναντίον του λέγοντας πως «θα τον θάψει και θα τον πιστολιάσει». Ο συνάδελφος αποχώρησε για να διασφαλίσει τη σωματική του ακεραιότητα.

Άμεσα, μέλη του σωματείου και αλληλέγγυοι συγκεντρωθήκαμε στο Α.Τ Φιλαδέλφειας όπου ο συνάδελφος κατέθεσε μήνυση εναντίον του εργοδότη και στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο εν λόγω κατάστημα (HOT HOT).

Στο μνημονιακό χειμώνα που έχει παγώσει τις αντιστάσεις και τη θέρμη των αγώνων οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί πλήρως. Θεωρούν τον εαυτό τους το αντίστοιχο των φεουδαρχών του μεσαίωνα, έχουν γραμμένη την εργατική νομοθεσία εκεί που δεν πιάνει το μελάνι και δεν διστάζουν να τραμπουκίζουν και να απειλούν τους εργαζόμενους που ορθώνουν το ανάστημά τους.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ – ΣΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

Κυριακή 18/06/2017, Πλατεία Πατριάρχου N.Φιλαδέλφεια, 19:30 μ.μ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΔΙΚΥΚΛΟΥ

www.sveod.gr

Δημοσιεύτηκε στισ

Μια παρέμβαση

Σήμερα το πρωί βάλαμε πανό στην ταράτσα της κατάληψης και τη χρωματίσαμε σε κάτι πιο ταιριαστό με τις ημέρες της Πρωτομαγιάς ώστε να ξεχωρίζει από τα πανηγύρια.

Οι δημοκράτες πολίτες που διαμαρτύρονται για το δικαίωμα τους σε γήπεδο- αρένα, είχαν ξεχάσει διακριτικά μια σιδερόβεργα στον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου. Υποθέτουμε ότι την άφισαν ως συνεισφορά στην αυτοάμυνα του αντιφασιστικού κινήματος.

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα
eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
eleftheriaki_strouga@espiv.net

Δημοσιεύτηκε στισ

Όλη η πόλη μαγαζί, όλο το άλσος γήπεδο

Αυτές τις μέρες μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα και κολλήθηκαν εκατοντάδες αφίσες στην πόλη.

Το κείμενο σε pdf εδώ.

 

Όλη η πόλη μαγαζί, όλο το άλσος γήπεδο

 

Πάνε τρία χρόνια από τότε που παρουσιάστηκε από τη Δικέφαλος 1924 ΑΕ το σχέδιο για το νέο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά και ορίστηκε η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθεί η ζωή σ’ αυτή την πόλη για να υπηρετήσει τους “αναπτυξιακούς” σκοπούς αυτής της “επένδυσης”.

Από τότε η Νέα Φιλαδέλφεια αλλάζει προς το χειρότερο, μόνο και μόνο στην ιδέα μιας “Αγιά-Σοφιάς” μεγαλύτερης σε στρέμματα κι απ’ το Κολοσσαίο της Ρώμης. Καφετέριες και κέντρα διασκέδασης φυτρώνουν σαν μανιτάρια, διεκδικώντας και κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο χώρο μέσα στην πόλη. Σουβλατζίδικα, εναλλακτικά και μοντέρνα καταστήματα εστίασης με πληθώρα τοπικών και διεθνών κουζινών ανοίγουν συνεχώς, βασίζοντας την οικονομική επιτυχία των αφεντικών τους σε απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες, σε ατελείωτες ώρες εργασίας και μισθούς πείνας. Ο δημόσιος χώρος γεμίζει με τραπεζοκαθίσματα και η κεντρική πλατεία Πατριάρχου κατακλύζεται απ’ τα σκουπίδια των μαγαζιών, τα οποία ο δήμος δηλώνει πως αδυνατεί να διαχειριστεί. Οι δρόμοι του κέντρου της πόλης έχουν μετατραπεί σε ένα απέραντο πάρκινγκ, ενώ πεζόδρομοι και πεζούλια έχουν γίνει προέκταση των καταστημάτων: ο δημόσιος χώρος αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, προσαρμοζόμενος στα νέα δεδομένα.

 

Πώς να πουλήσετε μια πόλη

Ακόμα και χωρίς “Αγιά-Σοφιά”, δουλεύει το λεγόμενο place branding: πρόκειται για έναν τομέα του επιστημονικού μάρκετινγκ, πλούσιο σε δημοσιεύσεις και βιβλιογραφία την τελευταία εικοσαετία. Το place branding είναι μια συνέχεια της ιδέας του γνωστού εμπορικού branding, αλλά τοποθετημένο στο χώρο. Το εμπορικό branding προσπαθεί να χτίσει μια ιδεολογία γύρω από ένα σύνολο εμπορικών προϊόντων, τα οποία γίνονται φορείς ανθρώπινων ιδιοτήτων, οι οποίες “μεταβιβάζονται” στους καταναλωτές κατά τη διαδικασία αγοράς-κατανάλωσης. Έτσι, φορώντας τα τάδε παπούτσια της τάδε εταιρείας μπορείς να νιώθεις αρκετά ικανή ώστε να “just do it”, ακόμη κι αν τα πόδια σου δεν σε κρατάνε για να τρέξεις μετά τη δουλειά, να είσαι “πρωταθλητής” υποστηρίζοντας τη δείνα αθλητική ομάδα, ακόμη κι αν το αφεντικό σε κάνει ξεφτίλα καθημερινώς ή και να “keep walking” ακόμη κι αν έχεις καρφωθεί με το αυτοκίνητο σε καμιά κολόνα, μετά τα ποτάκια του Σαββατόβραδου στον πεζόδρομο της Σάρδεων.

Το place branding επεκτείνει την ιδέα του branding σε μια γεωγραφική περιοχή, μετατρέποντας την ίδια την περιοχή σε προϊόν προς κατανάλωση. Αυτή η μετατροπή βασίζεται σε ένα σύνολο ιδεών, χρηματοδοτήσεων και νομικών ρυθμίσεων, που δημιουργούν μια φαντασιακή κοινότητα με εξίσου φαντασιακά χαρακτηριστικά. Η ιστορία κάθε τόπου ακρωτηριάζεται και αναδομείται, ώστε να λειτουργεί ως περιτύλιγμα για οτιδήποτε τα αφεντικά αυτού του τόπου θέλουν να πουλήσουν. Οι επαγγελματίες του place branding κατασκευάζουν μια επιλεκτική αφήγηση για την ιστορία και προβάλουν την “ιστορική κληρονομιά” που τους βολεύει, ενώ ταυτόχρονα συσκοτίζουν τα αυθεντικά στοιχεία μνήμης ενός τόπου και την πραγματικότητά του, εκτός κι αν η επίκληση κάποιου απ’ αυτά τυχαίνει να εξυπηρετεί το πλάνο. Η νέα ταυτότητα δεν έχει ως αφετηρία την αυθεντική καθημερινότητα της πόλης (όποια κι αν είναι αυτή), αλλά μια προσχεδιασμένη με όρους marketing εικόνα βιτρίνας, που εισάγει τον τόπο ως προϊόν στην αρένα του ανταγωνισμού του εγχώριου ή και του διεθνούς καπιταλισμού.

Στο πετυχημένο place branding, το προϊόν “πόλη” προωθείται απ’ τους ίδιους τους κατοίκους της, που καλούνται να παίξουν το ρόλο του καθημερινού διαφημιστή, την ώρα που καταναλώνουν ασταμάτητα. Ο ελλαδικός χώρος, και ειδικότερα η πόλη της Αθήνας, έχουν πρόσφατη και πικρή εμπειρία μιας τέτοιας πλάνης – απ’ την οποία κάτι λίγοι βγήκαν πλουσιότεροι και οι περισσότεροι φτωχότεροι, τόσο με αυστηρά οικονομικούς όρους, όσο και με ευρύτερα κοινωνικούς. Αναφερόμαστε φυσικά στην Ολυμπιάδα του 2004, που πλαισίωσε το “εκσυγχρονιστικό όραμα” Σημίτη, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και μας έφερε στα όμορφα που είμαστε σήμερα. Η αφήγηση είχε βέβαια κλαδιά ελιάς και αρχαίο πνεύμα αθάνατο, ελληνική μαγκιά, υπεροψία για τον οικονομικό και γεωπολιτικό ρόλο της χώρας στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο και μια ατομικιστική αισιοδοξία που δεν ευοδώθηκε και σήμερα μπορούμε πια να την προσεγγίζουμε με πικρό μαύρο χιούμορ. Ήταν μεγάλο το μέρος της ελληνικής κοινωνίας που έγινε φορέας της παραπάνω ιδεολογίας και υιοθέτησε ένα φάσμα συμπεριφορών που ξεκινούσε απ’ την εθελοντική εργασία για συμφέροντα πολυεθνικών και κατέληγε στις πετσέτες παραλίας με τον Φοίβο και την Αθηνά…

Η Αθήνα τη νύχτα

Κατά κανόνα, τις τελευταίες δεκαετίες μια διαδικασία place branding “ανεβάζει” και “κατεβάζει” τις περιοχές που λαμβάνει χώρα η θρυλική νυχτερινή ζωή της πρωτεύουσας. Έχουμε δει τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους οι χαρούμενοι Αθηναίοι σε περιοχές όπως του Ψυρρή (άλλοτε εμποροβιοτεχνικό κέντρο της πόλης, που μετατράπηκε πριν μια δεκαπενταετία σε “must” προορισμό των εναλλακτικών και mainstream πληθών), το Γκάζι (άλλοτε εργατική γειτονιά με έντονη παρουσία καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, όπως οι τσιγγάνοι και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, που μετά και τη λειτουργία του μετρό μεταμορφώθηκε σε προορισμό όλων των “φυλών” της αθηναϊκής νύχτας), τα Πετράλωνα (όπου οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι αντιμετωπίστηκαν από τη μαφία ακόμη και με εμπρησμούς σπιτιών), το Κουκάκι, το Μπουρνάζι και αναρίθμητες άλλες, καθώς η γενικευμένη αλλοτρίωση των εργαζόμενων καταναλωτών ξοδεύει όλες τις πιάτσες του nightlife σε χρόνο dt.

Εδώ μόνο ΑΕΚ

Σήμερα, η Νέα Φιλαδέλφεια είναι σε περίοδο “ανόδου”. Το γεγονός αυτό πιστοποιούν τα επανειλημμένα αφιερώματα των free press εντύπων, η πίεση για άρση των νομικών περιορισμών που προστατεύουν τον προσφυγικό συνοικισμό, το αγκάλιασμα της “επιχειρηματικότητας” από τη δημοτική αρχή και, βεβαίως, μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Σ’ αυτή την προσπάθεια θεμελίωσης του προϊόντος “Νέα Φιλαδέλφεια”, είναι καίριο να επινοηθεί και να προπαγανδιστεί μια συνοπτική, συνεκτική και κατά το δυνατόν απλή (ως και απλοϊκή) ταυτότητα. Εδώ και τρία χρόνια, με συστηματικές προσπάθειες διαφόρων δυνάμεων εντός κι εκτός πόλης, η ταυτότητα αυτή συνοψίζεται σε τρεις λέξεις, τις οποίες κανείς δεν πρέπει να θέτει σε αμφισβήτηση: “ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ”. Η ζωή και η ιστορία της προσφυγικής γειτονιάς μπαίνουν κάτω από τα στοργικά φτερά του δικέφαλου αετού. Οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας ή θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την πόλη τυλιγμένη σε κιτρινόμαυρη λαδόκολλα (Κωνσταντινούπολη – “Αγιά Σοφιά” – Κεμπάπ) ή θα θεωρούνται “αλλόθρησκοι” κι “αντιφρονούντες” και θα κυνηγιούνται. Ή θα φας σουβλάκια ή ξύλο.

Ευχαριστούμε, δεν τσιμπάμε

Τις γειτονιές μας δεν τις χαρίζουμε στον κάθε επενδυτή που μας βλέπει μόνο σαν καταναλωτές ή φθηνούς εργάτες. Αντί να αφομοιώνουμε και να αναπαράγουμε τις ιδέες των αφεντικών περί ανάπτυξης (του δικού τους κέρδους), οργανώνουμε στο εδώ και στο τώρα τις δικές μας δομές και αντιστάσεις απέναντι στην κυριαρχία, με βάση τις αντιαναπτυξιακές αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της αυτοοργάνωσης.

Και λέμε αντιαναπτυξιακές, διότι δεν έχουμε κανένα λόγο να στηρίζουμε και να επιδιώκουμε την οικονομική ανάπτυξη, όπως την εννοούν τα μεγάλα και μικρά αφεντικά: ως μεγέθυνση, δηλαδή, της κερδοφορίας των επιχειρήσεων κάθε μεγέθους και ως υπερεκμετάλλευση της γης, ειδικά της αστικής, σε ύψος, βάθος και πυκνότητα. Ειδικότερα η κινητικότητα του τομέα της εστίασης στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν ωφελεί κανέναν, σε οποιοδήποτε επίπεδο, εκτός απ’ τους ίδιους τους μαγαζάτορες. Κατά τ’ άλλα, το περιβάλλον υποβαθμίζεται, ο δήμος και η περιφέρεια κατευθύνουν δημόσιο χρήμα στην κάλυψη των αναγκών αυτού του επιχειρηματικού τομέα, η κατοικία απωθείται απ’ το κέντρο της πόλης, ο πολύπαθος προσφυγικός συνοικισμός κινδυνεύει να χαθεί για πάντα κάτω απ’ τον οδοστρωτήρα της νυχτερινής ζωής. Λίγο παραπέρα, ο δήμος προωθεί την εμπορική αξιοποίηση του άλσους, με τη σχεδιαζόμενη ανοικοδόμηση του νέου Κενταύρου.

Η αποδοχή μιας τέτοιας προοπτικής (ή έστω η ανοχή απέναντί της) απ’ τη μεριά ορισμένων κατοίκων της πόλης, βασίζεται σε μια στρεβλή αντίληψη που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε με την μικρόνοη παροιμία “μάζευε κι ας είν’ και ρόγες”: ο μικροϊδιοκτήτης σκέφτεται την πιθανότητα ενός υψηλού ενοικίου επαγγελματικής στέγης, ο άνεργος σκέφτεται την πιθανότητα ενός έστω χαμηλού μεροκάματου κάπου στη γειτονιά, ο μικροεπιχειρηματίας που δε δραστηριοποιείται στην εστίαση σκέφτεται ότι κάτι θα τσιμπήσει κι αυτός απ’ το πέρασμα των ορδών του Σαββατοκύριακου· όλοι μαζί σκέφτονται τι ωραία που θα περάσουν τη νύχτα του Σαββάτου ως καταναλωτές διασκέδασης. Η πόλη, όμως, σε πείσμα όλων αυτών που θέλουν να ελέγξουν τις ζωές μας, είναι ένα δίκτυο πραγματικών σχέσεων που έχουν προκύψει από τις ανάγκες της ζωής σε αυτή. Η έξωθεν επιβολή των επενδυτών που αντιλαμβάνονται το χώρο, τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους ως εμπορεύματα, ζητά στην ουσία την καταστροφή τους. Γι’ αυτό κι εμείς τη βλέπουμε ως εχθρική κίνηση. Αν αφήσουμε τη ζωή στην πόλη, σε κάθε πόλη, να γίνει απλά μια αλληλουχία πράξεων κατανάλωσης, θα έχουμε παραχωρήσει την πρωτοβουλία στους αντικειμενικούς μας εχθρούς. Ας μην τους αφήσουμε!

 

Να κάνουμε την πόλη ριψοκίνδυνη επένδυση!

 

Συλλογικό κείμενο από τις

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις

στην Κατάληψη Στρούγκα

Φλεβάρης 2017

 

Δημοσιεύτηκε στισ

Οι Νόμοι Καταργούνται στο Δρόμο- Δύο λόγια για το σχέδιο Μελισσανίδη

Πάνε δυο χρόνια από την καταστολή που βιώσαμε όσοι και όσες αντιπαρατεθήκαμε στο σχέδιο Μελισσανίδη που έγινε νόμος του ελληνικού κράτους το καλοκαίρι του 2014. Δυο χρόνια επίσης μετά τη μεγαλύτερη πορεία που έχει πραγματοποιηθεί στην πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας, η οποία καλέστηκε από τον ευρύτερο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, το “Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ.-Ν.Χ. και γύρω περιοχών” και κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ακριβώς για να απαντήσει σε αυτή την καταστολή. Με σύνθημα “ενάντια στο κεφάλαιο και τις εμπροσθοφυλακές του”, ο κόσμος του αγώνα έσπασε τον τρόμο που προσπάθησε να επιβάλει η μαφία του Μελισσανίδη σε συνεργασία με το Κράτος, δίνοντας χώρο και δύναμη στους κατοίκους να συνεχίζουν να αγωνίζονται

Δυστυχώς όμως το διάστημα που ακολούθησε, το τοπικό κίνημα ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα υποχώρησε. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου, υπνωτισμένη από τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα της κάλπης, για να δώσει την εξουσία σε αυτούς που υπόσχονταν την κατάργηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής, που θα έλυνε και τα χέρια της Περιφέρειας Αττικής η οποία υποτίθεται πώς έκανε ότι μπορούσε για να μπλοκάρει το σχέδιο Μελισσανίδη. Άλλοι πάλι, χειροκροτητές της δημοτικής παράταξης που βρέθηκε στην τοπική εξουσία, περίμεναν από αυτήν να κατατροπώσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα σε νομικό επίπεδο. Τέλος, το πιο ζωντανό κομμάτι του τοπικού κινήματος το “Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ.-Ν.Χ. και γύρω περιοχών”, κατέληξε να αναλωθεί πλήρως σε νομικίστικες συζητήσεις και τακτικές που σε συνδυασμό με πολιτικές ηγεμονίες που εφησύχαζαν βάσει δήθεν νομικών εμποδίων, το διέλυσαν εις τα εξ ων συνετέθη (και κάτι περισσότερο).
Σήμερα δύο χρόνια μετά, η πραγματικότητα πρέπει να είναι τρομακτική για όλους τους παραπάνω: Τα υποτιθέμενα νομικά εμπόδια αίρονται ως αστεία μπροστά στην πολιτική βούληση της κρατικής εξουσίας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας ταυτίζεται εμφανώς με την πολιτική του κεφαλαίου χαρακτηρίζοντας το σχέδιο Μελισσανίδη ως “αναπτυξιακό έργο”. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τα μνημόνια υπογράφει άνευ όρων και την προσχηματική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που κατέθεσε η Δικέφαλος Α.Ε., ενώ το όνομα της Περιφερειάρχισσας είναι πλέον υποψήφιο για την ονοματοδοσία του νέου γηπέδου της Δικέφαλος Α.Ε. σε ανταγωνιστική σχέση με το αρχικό “Αγιά Σοφιά”…
Εμείς ως άνθρωποι που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς και τις εαυτές μας στην όχθη των καταπιεσμένων, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Ούτε από θεσμούς που ο ρόλος τους είναι να διατηρούν την εξουσία των από τα πάνω, ούτε από περσόνες και πολιτικάντηδες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι δίπλα μας ενώ το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σβήσουν την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία. Από την άλλη, γνωρίζουμε πως το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής (ΡΣΑ) είναι ένα κόκκινο χαλί για το κεφάλαιο που θέλει να παρέμβει στην καθημερινότητά μας με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να μπορεί να κερδίζει από τα πάντα.
Το σχέδιο Μελισσανίδη και γενικότερα η εφαρμογή του ΡΣΑ δεν είναι απλώς το γήπεδο της Δικέφαλος Α.Ε.. Το ΡΣΑ αλλάζει επιθετικά το χαρακτήρα της πόλης της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Χαλκηδόνας, της Νέας Ιωνίας και των γύρω περιοχών. Πέρα του ότι μετατρέπει το Άλσος -έναν από τους πολυτιμότερους πνεύμονες πρασίνου της Αττικής- σε φιλέτο για καπιταλιστική εκμετάλλευση, μετατρέπει ολόκληρη την πόλη σε ένα επιχειρηματικό πεδίο που η μοναδική κοινωνική σχέση που θα μπορεί να επιβιώσει, θα είναι η καπιταλιστική σχέση. Η σχέση αφεντικού-μισθωτού, η σχέση προσφοράς-ζήτησης, η σχέση κόστους-κέρδους.
Εμείς βρισκόμαστε απέναντι σε κάθε λογική που μας θέλει αποχαυνωμένους καταναλωτές, ευγνώμονες εργαζόμενους με χαρτζιλίκι, μπράβους σε μπαράκια και τσιράκια ενός αφεντικού που μας δίνει ενίοτε δουλειές του ποδαριού. Για την ακρίβεια, ο κόσμος για τον οποίο παλεύουμε είναι ένας κόσμος χωρίς αφεντικά. Μοιραία λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με το όραμα όλων αυτών για την πόλη στην οποία ζούμε κι αναπνέουμε. Αναζητάμε μέσω της συλλογικοποίησης και της αλληλεγγύης, να δώσουμε λύσεις στις καθημερινές μας ανάγκες και να ζήσουμε το χρόνο που μας έχει δοθεί σε αυτό τον πλανήτη με αξιοπρέπεια. Το σημείο λοιπόν που μπορούμε να βρεθούμε με όλους τους προηγούμενους -αφεντικά, τσιράκια, μπράβους κι επενδυτές- είναι ένα. Ο δρόμος. Στη Δεκελείας, στα στενά της πόλης και στα μονοπάτια του Άλσους, θα μας βρίσκουν πάντα απέναντί τους.

Συλλογικό κείμενο από τις

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις

στην Κατάληψη Στρούγκα

Μάιος 2016
https://eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
eleftheriaki_strouga@espiv.net
Κατεβάστε το κείμενο σε pdf
Δημοσιεύτηκε στισ

Παρέμβαση στο “Πανηγύρι της Πρωτομαγιάς” για τους πρόσφυγες

Παρέμβαση στο "Πανηγύρι της Πρωτομαγιάς", Παρασκευή 6/5/2016
Παρέμβαση στο “Πανηγύρι της Πρωτομαγιάς”, Παρασκευή 6/5/2016

Το “πανηγύρι της Πρωτομαγιάς” πραγματοποιείται στη Νέα Φιλαδέλφεια κάθε χρόνο μετατρέποντας την πόλη σε ένα τεράστιο εμπορικό πεδίο όπου όλοι κερδίζουν: φτωχοδιάβολοι μικροπωλητές, νταβαντζήδες συνδικαλιστές, ευυπόληπτοι επιχειρηματίες της περιοχής και φυσικά ο Δήμος.

Την Παρασκευή 6 Μάη παρεμβήκαμε στο πανηγύρι που υποτίθεται ότι φέτος ήταν αφιερωμένο στους πρόσφυγες. Μαζί με συντρόφισσες και συντρόφους από γειτονικές περιοχές, διακόψαμε το “εορταστικό πρόγραμμα” φωνάζοντας συνθήματα υπέρ των προσφύγων και κατά των φασιστών. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στη σκηνή όπου ανοίξαμε πανό και διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο. Αποχωρήσαμε με συνθήματα και μοίρασμα 500 κειμένων.

Το κείμενο που διαβάστηκε:

 

Ή με μένα ή με αυτούς

Αυτές ήταν οι δυο επιλογές που άφησε ο δήμαρχος Χίου, Μανώλης Βουρνούς, στους πρόσφυγες που είχαν απομείνει να μπλοκάρουν το λιμάνι της πόλης, αφότου μια πρώτη ομάδα μεταναστών και αλληλέγγυων είχε φάει ξύλο, είχε οδηγηθεί στα κρατητήρια, με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες. Αυτοί ήταν οι «αγανακτισμένοι ντόπιοι», ιδιοκτήτες μικροεπιχειρήσεων, «παράγοντες» του νησιού ή «απλώς» ρατσιστές, που έβλεπαν την εξουσία τους πάνω σε κάθε σπιθαμή γης, αέρα και θάλασσας της περιοχής να αμφισβητείται από εκείνους που ρίσκαραν να περάσουν τον υγρό τάφο του Αιγαίου, που επέλεξαν σπάσουν τη σιωπή και να διεκδικήσουν την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο. Από εκείνους που θέλουν να σταματήσουν να θεωρούνται αόρατοι και να πεθαίνουν ήσυχα από τον ανελέητο πόλεμο στις πόλεις καταγωγής τους.

Η άλλη επιλογή του δημάρχου, το ανθρωπιστικό «ελάτε με μένα», δεν ήταν παρά ο εγκλεισμός σε ένα από τα πολλά ευρύχωρα κέντρα «φιλοξενίας» που δημιουργήθηκαν τον τελευταίο χρόνο σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ειδικά στα νησιά, πλέον μιλάμε για κανονικά κέντρα κράτησης, με απαγόρευση εξόδου και πλήρη έλεγχο της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο από τον στρατό. Τον πραγματικό συνοδοιπόρο και τιμητή του ανθρωπισμού σε αυτή τη χώρα. Μαζί φυσικά με τα κάθε είδους κυκλώματα που ζουν από την εκμετάλλευση των μεταναστών εδώ και πολύ καιρό.

Είναι σε ένα από αυτά τα κέντρα κράτησης, στη Μόρια της Λέσβου, πριν από μερικές μέρες, που ο κ. Γιάννης Μουζάλας, ο αναπληρωτής υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής, δέχτηκε πέτρες από τους «ευεργετούμενους» πρόσφυγες, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τη φυλάκισή τους σε τέσσερις τοίχους με συρματόπλεγμα, για το χωρίς αύριο μέλλον τους. Ο Μουζάλας όμως δεν είναι άγνωστος στα μέρη μας. Πρόκειται για το ίδιο κυνικό κρατικό στέλεχος που πριν από μερικούς μήνες ήταν καλεσμένος από το Δήμο Φιλαδέλφειας- Χαλκηδόνας στο «Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς» (Π.Π.Ι.Ε.Δ) και έκανε ανενόχλητος κήρυγμα υπέρ της ανθρωπιστικής διαχείρισης των προσφύγων από την «πρώτη φορά αριστερά». Ο ίδιος που τώρα, με αφορμή τις διαμαρτυρίες και τις πέτρες στη Μόρια, δήλωσε απλώς ότι «συμβαίνουν αυτά». Είναι ο ίδιος φυσικά που εξαργυρώνει την «ανθρωπιστική» του καριέρα με κυβερνητικά πόστα πάνω στους εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες εξαιτίας του σφραγίσματος των συνόρων στον Έβρο.

Αντίθετα με όσα προπαγανδίζονται εδώ και μήνες στις εφημερίδες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την τηλεόραση, τα καφενεία, τα σχολεία, τα οικογενειακά τραπέζια και αλλού, εδώ στην ελλάδα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπήρξε κανένα κίνημα αλληλεγγύης που να επιθυμούσε πραγματικά τη μόνιμη παραμονή των μεταναστών εδώ. Παρόλη την μεγάλη σημασία που έχει η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων, όλα τα τρόφιμα, τα ρούχα, τα παπούτσια, εν ολίγοις ο «ανθρωπισμός από τα κάτω» που θριαμβεύει όλους αυτούς τους μήνες ήταν επιτυχημένος επειδή συμφωνούσε με την ίδια τη διάθεση των προσφύγων να μην παραμείνουν στην Ελλάδα και να μετακινηθούν προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όπου προέκυψε το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν σταθερές δομές κράτησης των μεταναστών (Διαβατά Θεσσαλονίκης, Γιαννιτσά, Σχιστό Κερατσινίου κ.α.) τα ενδεχόμενα ήταν δύο: είτε, σπανιότερα, καταστροφή του χώρου που προοριζόταν για τη συγκεκριμένη χρήση είτε διαβεβαίωση προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο εν λόγω χώρος θα βρίσκεται σε «απόσταση ασφαλείας» από κατοικημένες περιοχές. Δηλαδή, απομονωμένος στην ερημιά.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι τοπικές αρχές πρωτοστατούν στις αντιδράσεις διασφαλίζοντας ότι οι πρόσφυγες θα παραμείνουν αόρατοι. Στο γειτονικό Ίλιον, ο δήμαρχος Ζενέτος μπήκε μπροστά για να μην έρθει κανένας πρόσφυγας να κατασκηνώσει στο Πάρκο Τρίτση, εννοείται φυσικά «χωρίς ανταλλάγματα». Στις γειτονιές μας, «που ξέρουν από προσφυγιά» εδώ και μήνες το ζήτημα της πιθανής εγκατάστασης μεταναστών σε κάποιο χώρο εντός των ορίων των δήμων Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και Νέας Ιωνίας παρακάμπτεται με χαρακτηριστική ευκολία. Και αντ΄αυτού διοργανώνονται παζάρια, με το αζημίωτο φυσικά, και ανέξοδες καμπάνιες «ευαισθησίας».

Όσο η ειλικρινής διάθεση στήριξης των προσφύγων δεν μεταφράζεται σε έμπρακτη αλληλεγγύη πάνω στον κοινό αγώνα, τότε το πιο πιθανό είναι να ξεπέσει σε ανθρωπισμό, να χωνευτεί και να γίνει το κατάλληλο συμπλήρωμα του ρατσισμού. Κρατικού και διάχυτου.

Εμείς είμαστε με τους πρόσφυγες στην Ειδομένη που ρίχνουν τους φράχτες και μπλοκάρουν τις σιδηροδρομικές γραμμές, με τους απεργούς πείνας στο στρατόπεδο προσφύγων στη Ριτσώνα που διαμαρτύρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους, με τις μετανάστριες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού που έκαναν απεργία πείνας διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους. Είμαστε με τους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που με όπλο την ανάγκη στελεχώνουν καταλήψεις στέγης μέσα στον κοινωνικό ιστό χτυπώντας την ιδεολογία της ιδιοκτησίας και του αποκλεισμού στην πράξη. Είμαστε μαζί με όλες όσες προσπαθούν να σπάσουν τη συνθήκη υποτίμησης και απομόνωσης που τους επιβάλλεται.

Είμαστε με τους αόρατους αυτής της κοινωνίας, γιατί ξέρουμε πως οι επόμενες στη σειρά είμαστε εμείς.

Συλλογικό Κείμενο από τις

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα

Μάιος 2016

https://eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
mail: eleftheriaki_strouga@espiv.net

 

Το κείμενο σε μορφή pdf:

prwtomagia_panhgyri_2016