(Νέα Μάκρη) Αλληλεγγύη στη Στρούγκα

Τη Κυριακή 30/04 βάψαμε (με κεντρικό σύνθημα “κάτω τα ξερά σας από τη Στρούγκα”) την είσοδο του club της Αεκ στην Ν.Μάκρη, σαν μια ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης στην επίθεση που δέχεται η Στρούγκα, και οι ομάδες που την απαρτίζουν, από τις εμπροσθοφυλακές του Μελισσανίδη.

Το τελευταίο διάστημα με αφορμή το γήπεδο της Άεκ και τους αγώνες για την υπεράσπιση του Άλσους της πόλης από τα συμφέροντα του μεγαλοκαπιταλιστή Μελισσανίδη, κυριαρχεί στη Ν.Φιλαδέλφεια ένα καθεστώς βίας και τρομοκρατίας ( ανάλογο και χειρότερο ίσως από εκείνο του Ιουλίου του 2014).
Τους βανδαλισμούς στον εξωτερικό χώρο της Στρούγκας ακολούθησαν προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί συντρόφων, ακόμα και  επίθεση με βελόνα σε έναν εξ αυτών. Από εκείνο το διάστημα η κατάληψη βρίσκεται “υπό κατοχή”  από τον οπαδικό στρατό της Άεκ, ενώ στη πόλη της Ν.Φιλαδέλφειας επικρατεί ένα καθεστώς απαρτχάιντ για όποιον/α έχει αντίθετη γνώμη πάνω στο θέμα του γηπέδου. Οπλισμένες αντισυγκεντρώσεις πίσω από ασπίδες μπάτσων (θυμίζοντας “αγανακτισμένους πολίτες” άλλων εποχών), σκισίματα πολιτικών αφισών (βίλα αμαλίας), συναυλίες έξω από το “νέο τους στέκι“, σούβλισμα αρνιών το πάσχα έξω από την “παλιά στρούγκα”, επίθεση σε εκδήλωση της Ανταρσύα στο πολιτιστικό κέντρο κλπ. Όλα αυτά κάτω από την άκρα σιωπή των Μ.Μ.Ε που ασχολούνται μόνο με το “Εξαρχιστάν”.

Οι “γνήσιοι αντιφασίστες” οπαδοί της Άεκ (όπως μας τόνισαν μέσα από την γελοία ανακοίνωση της Original),είναι οι ίδιοι που φωνάζουν Άεκ, θρησκέια ορθοδοξία στο σύνταγμα παρέα με τον Παναγιώταρο, οι ίδιοι που γράφουν ιc χc νικα έξω από τη Στρούγκα, οι ίδιοι που ο αρχηγός τους έχει τραυματίσει βαριά αντιφασίστα στο παρελθόν υπερασπιζόμενος πολιτικό περίπτερο του λα.ο.ς, οι ίδιοι που τραμπουκίζουν και βαράνε κόσμο που φοράει μπλούζα άλλης ομάδας, οι ίδιοι που πουλάνε προστασία σε μαγαζιά, που βγάζουν λεφτά σαν σεκιούριτι της Δικέφαλος 1924 ΑΕ. Είναι οι ίδιοι που κάνοντας επίδειξη δύναμης σηκώνουν πανί μέσα στην πλατεία Eξαρχείων (πριν δύο εβδομάδες) για γήπεδο στη Ν.Φιλαδέλφεια, οι ίδιοι που προχθές κάνανε πορεία (με κράνη και σέρβικες) μέσα στα Εξάρχεια και μέχρι το club τους. Δυστυχώς αρκετούς από αυτούς τους βλέπουμε και σε πολιτικούς χώρους να “ξεπλένονται” την ίδια ώρα που πίνουν μπύρες έξω από την υπό κατάληψη Στρούγκα.

Θεωρούμε πως αυτός ο αγώνας ενάντια στον Μελισσανίδη και τους τραμπούκους του είναι ένας κρίσιμος αγώνας που θα χρειαστεί επιμονή, δύναμη, οργάνωση, υπομονή και ενότητα. Δεν χωράνε ουδετερότητες σε αυτό τον αγώνα, δεν χωράνε συνδιαλλαγές και κομπρεμί. Η παρακαταθήκη του θα είναι πολύ σημαντική για το αντιφασιστικό κίνημα. Για αυτό και πιστεύουμε πως η απόφαση κάποιων συλλογικοτήτων να οργανώσουν μια δράση στη περιοχή της Ν.Φιλαδέλφειας βασιζόμενοι στις καλές σχέσεις με κάποιους “αντιφασίστες” οπαδούς της Άεκ δεν βοήθησε και δεν πρόκειται ποτέ να βοηθήσει στο να σπάσει το Απαρτχάιντ στην περιοχή, αυτό φάνηκε και από την εκδήλωση και την επίθεση στα μέλη της Ανταρσύα λίγες μέρες αργότερα. Όπως και από το ότι η Στρούγκα παραμένει υπό κατάληψη, ενώ η τροπολογία πέρασε από τη βουλή ψηφισμένη από όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ), ακόμα και από τη Χρυσή Αυγή.
Ο αντιφασισμός δεν έχει ανάγκη να κάνει τα στραβά μάτια για να κερδίσει κάποια μπράτσα, δεν νοείται να κάνει παραχωρήσεις ώστε να κερδίσει επιπλέον μάζα.

Εμπρός συντρόφοι-πίσω ρουφιάνοι.

Κάτω τα ξερά σας από τη Στρούγκα.

Αντιφασίστριες/ες από την Ανατολική Αττική

Μια παρέμβαση

Σήμερα το πρωί βάλαμε πανό στην ταράτσα της κατάληψης και τη χρωματίσαμε σε κάτι πιο ταιριαστό με τις ημέρες της Πρωτομαγιάς ώστε να ξεχωρίζει από τα πανηγύρια.

Οι δημοκράτες πολίτες που διαμαρτύρονται για το δικαίωμα τους σε γήπεδο- αρένα, είχαν ξεχάσει διακριτικά μια σιδερόβεργα στον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου. Υποθέτουμε ότι την άφισαν ως συνεισφορά στην αυτοάμυνα του αντιφασιστικού κινήματος.

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα
eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
eleftheriaki_strouga@espiv.net

Στη Ν. Φιλαδέλφεια να φωνάξουμε δυνατά. Πόλεμο στον πόλεμο των καπιταλιστών!

Στη Ν. Φιλαδέλφεια διεξάγεται σήμερα μια κρίσιμη κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση. Με αιχμή τον αγώνα για την υπεράσπιση του Άλσους της πόλης από τα ληστρικά επενδυτικά σχέδια του μεγαλοκαπιταλιστή ιδιοκτήτη της ΑΕΚ Μελισσανίδη -που πυροδοτήθηκε εκ νέου από τις παρακρατικού  τύπου επιθέσεις εναντίον του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου «Στρούγκα» και της λαϊκής συνέλευσης Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας στις 25 και 27 Φλεβάρη 2017-, δύο κόσμοι έχουν λάβει θέση μάχης ξεδιπλώνοντας δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για την περιοχή. Η μία, φορέας της οποίας είναι ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου είναι σαφής: οικοδόμηση με κάθε μέσο ενός σύγχρονου γηπέδου ποδοσφαίρου στην περιοχή με στόχο την ανάπτυξη  των καπιταλιστικών προϊόντων που ονομάζονται «ΑΕΚ» και «ελληνικό ποδόσφαιρο», κλείσιμο των δομών ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης, εκφασισμός της κοινωνικής ζωής, εξάπλωση των φαινομένων λουμπενοποίησης και κοινωνικού κανιβαλισμού, μετατροπή της Ν. Φιλαδέλφειας σε ένα χαμηλής αισθητικής διασκεδαστήριο εντατικής και πειθαρχημένης εργασίας. Με άλλα λόγια, η ριζική αλλοίωση των ιστορικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών της πόλης και τελικά, η κοινωνική και πολιτική της μετάλλαξη: από μια προσφυγική γειτονιά με ισχυρό το λαϊκό προλεταριακό στοιχείο και έντονες τις προοδευτικές, δημοκρατικές αναφορές, σε μια γειτονία περίκλειστη για το κοινωνικό και εργατικό κίνημα, σε μια γειτονιά el dorado καπιταλιστικών και μαφιόζικων δραστηριοτήτων. Στρατηγική απόλυτα συμβατή βέβαια, με τη γενικότερη αστική στρατηγική εν μέσω κρίσης, την οποία συμπυκνώνει η ανελέητη επίθεση στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές κατακτήσεις, που με αιματηρούς αγώνες κέρδισε τις προηγούμενες δεκαετίες το εργατικό- λαϊκό κίνημα. Η υποτίμηση λοιπόν των όρων επιβίωσης της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ως αναγκαίος όρος για την υπέρβαση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, προσδιορίζει και στην περίπτωση της Ν. Φιλαδέλφειας –όπως προσδιορίζει και στην περίπτωση των Εξαρχείων, των Σκουριών ή της Κερατέας παλαιότερα- το χαρακτήρα και τον τελικό σκοπό της εκεί ασκούμενης κρατικής πολιτικής. Υπό αυτήν την έννοια, τόσο το περιεχόμενο μιας έκφρασης της πολιτικής αυτής –όπως είναι η σχεδιαζόμενη ανέγερση γηπέδου με τους όρους που θέτει ο Μελισσανίδης- όσο και η αντίδραση σε αυτή δεν μπορούν να ειδωθούν έξω από τον ταξικό τους καθορισμό. Ως αντιπρολεταριακή, αντικινηματική αιχμή από τη μια, και ως προλεταριακή κινηματική αντίσταση από την άλλη.

Και αυτή ακριβώς η αντίθεση ταξικών συμφερόντων γίνεται ακόμα πιο ευκρινής, αν αναλογιστούμε ποια πρόσωπα και ποιες δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες σήμερα στη Ν. Φιλαδέλφεια. Από τη μια, ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ Δ. Μελισσανίδης, τυπικό δείγμα αυτού που η ΕΟ 17Ν αποκαλούσε λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, ένας καπιταλιστής, η επιχειρηματική δραστηριότητα του οποίου θα λέγαμε ότι συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού και ειδικότερα του εφοπλισμού, ως καπιταλισμού παρασιτικού, μαφιόζικου, κρατικοδίαιτου.  Ο συγκεκριμένος καπιταλιστής, πατώντας στις προσόδους που απέκτησε από τις επενδύσεις στο παράνομο κεφάλαιο και συγκεκριμένα τη λαθρεμπορία καυσίμων τη δεκαετία του 80’ –από τις οποίες δημιούργησε ένα μεγάλο κύκλο επαφών  στον κόσμο της μαφίας και της νύχτας-  θα εισβάλλει δυναμικά από το 90’ και μετά στον κόσμο των «νόμιμων» business. Στο νέο του επιχειρηματικό πεδίο, που έχει να κάνει πλέον με την νόμιμη πώληση και προμήθεια  πετρελαίου, χρησιμοποιώντας τα πολυποίκιλα «κονέ» που έφτιαξε, είτε με το αζημίωτο, είτε με εκβιασμούς με όλες τις κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια, θα κατορθώσει -αφού στο μεταξύ αποκτά δημόσια κοινωνική αναγνώριση και ισχύ ως πρωταθλητής πρόεδρος της ΑΕΚ, την περίοδο 1992-1995-  να συστήσει, βασιζόμενος σε αθρόες κρατικές χρηματοδοτήσεις, το 2000 την πετρελαϊκή ναυτιλιακή εταιρία  AEGEAN.

Εκμεταλλευόμενος το καλό όνομα που είχε αποκτήσει στους αμερικάνικους επιχειρηματικούς και στρατιωτικούς κύκλους, για τις πολύτιμες εκδουλεύσεις που τους πρόσφερε κάνοντας τις «βρώμικες δουλειές» τους στην Μεσόγειο, ήδη από την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, τη δικαστική ασυλία και τις προκλητικές φοροαπαλλαγές που  –όπως και όλο το εφοπλιστικό κεφάλαιο- απολάμβανε από το ελληνικό κράτος και βέβαια τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που επέβαλε στα πλοία και τις επιχειρήσεις του, θα δει τον κύκλο των εργασιών του να πολλαπλασιάζεται ως του σημείου η ΑΕGEAN να εισαχθεί στο αμερικάνικο χρηματιστήριο. Διαθέτοντας πάνω από 50 δεξαμενόπλοια και αρκετούς σταθμούς ανεφοδιασμού ανά την υφήλιο, ο Μελισσανίδης θα μπορεί πλέον να συνομιλεί απευθείας με το πανίσχυρο αμερικανικό πετρελαϊκό λόμπι, το βορειοευρωπαϊκό εφοπλιστικό κεφάλαιο και με τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, καθώς και οι τρεις αυτοί πόλοι του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου θα δουν στον πρόσωπο του έναν αδίστακτο και πιστό υπηρέτη τους.

Πολύ γρήγορα ο Μελισσανίδης θα μετεξελιχθεί  από έναν αμφιλεγόμενο- όσο και περιθωριακό- παίκτη της ελληνικής αστικής τάξης, σε βασικό παράγοντα της. Στην μνημονιακή εποχή της οικονομικής επιτροπείας, της υποτιμημένης εργασίας και του γενικού ξεπουλήματος, θα δει νέες δυνατότητες να ανοίγονται μπροστά του. Ειδικότερα την τριετία 2012-2015, όταν και χρέη πρωθυπουργού ανέλαβε  ο προσωπικός  του φίλος και ιδίου ακροδεξιού φρονήματος με αυτόν, Α. Σαμαράς.  Έχοντας στο πλευρό του ως νομικούς συμβούλους τους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, τους γνωστούς φασίστες Μπαλτάκο και Κρανιδιώτη, θα πρωταγωνιστήσει στο μέγα σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης έναντι πινακίου φακής του ΟΠΑΠ, στον οποίο και τελικά θα καταστεί, μέσω εταιρείας συμφερόντων του, βασικός μέτοχος. Στα χρόνια αυτά, παράλληλα, θα εκκινήσει το δεύτερο γύρο των ποδοσφαιρικών του επενδύσεων, «επενδύοντας» στην ΑΕΚ με τον προσφιλή τρόπο με το οποίο επένδυε πάντοτε: πτωχεύοντας το καπιταλιστικό προϊόν που λέγεται ΑΕΚ, για να την αγοράσει στη συνέχεια κοψοχρονιά, απαιτώντας από το κράτος να πληρώσει τα χρέη της, αλλά και να χρηματοδοτήσει μέσω εγγυημένου τραπεζικού δανεισμού τη νέα του «αναπτυξιακή στρατηγική». Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά, απαίτησε ως εχέγγυο της βιωσιμότητας της «επένδυσης του», την ανέγερση νέου γηπέδου σε έκταση πολύ μεγαλύτερη από την παλιά- γεγονός που θα είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα στο ήδη επιβαρυμένο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας- και μάλιστα με κρατικά λεφτά. Ενός γηπέδου του οποίου μάλιστα η κυριότητα θα περιερχόταν στη -συμφερόντων Μελισσανίδη- εταιρεία Δικέφαλος ΑΕ, παρά το γεγονός ότι η κυριότητα αυτή  άνηκε βάσει παραχωρητηρίου από το Δημόσιο στην ερασιτεχνική ΑΕΚ! Αξίζει ακόμα να σημειωθεί, ότι ο ρυθμιστικός νόμος που  κατέθεσε προς ψήφιση η τότε κυβέρνηση, με σκοπό, υποτίθεται, την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων αλλά στην πραγματικότητα για την εμπορευματοποίηση και την οικοπεδοποίηση τους, περιείχε  φωτογραφική διάταξη ειδικά για το γήπεδο της ΑΕΚ που εξαιρούσε την έκταση κατασκευής του γηπέδου από τις όποιες προστατευτικές διατάξεις του νόμου. Ο ελληνικός καπιταλισμός  και το κράτος του σε όλο του το μεγαλείο!

Θλιβεροί αρωγοί του «συστήματος Μελισσανίδη» θα αποδειχθούν και οι νέοι διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας που προέκυψαν από τις εκλογές του Γενάρη και του Σεπτέμβρη του 2015, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα φραστικά πυρά εναντίον «της ακροδεξιάς κλίκας του Μαξίμου που προωθεί ληστρικές για το δημόσιο συμφέρον συμφωνίες με τον αμφιβόλου φερεγγυότητας επιχειρηματία Μελισσανίδη» μετατράπηκαν πολύ γρήγορα, όπως και ο αντίστοιχοι βερμπαλισμοί για το σκίσιμο των μνημονίων, σε ανοιχτή προσχώρηση στο στρατόπεδο που υποτίθεται πως πολεμούσαν. Έτσι, τα «περί λεόντειων συμφωνιών με το δημόσιο» γρήγορα ξεχάστηκαν και ανώτερα κυβερνητικά στελέχη θα μιλούν ανοιχτά πλέον για την ανάγκη στήριξης των  επιχειρηματικών ομίλων του Μελισσανίδη, η ύπαρξη των οποίων, όπως χαρακτηριστικά  αναφέρουν, αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο», ενώ δε θα παραλείψουν να μιλήσουν κολακευτικά για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και τον αυτοδημιούργητο χαρακτήρα του. Δεν θα διστάσουν μάλιστα να αδειάσουν και τον «δικό» τους δήμαρχο στη Ν. Φιλαδέλφεια, ο οποίος στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές είχε κατισχύσει του αντιπάλου του – ενός αχυρανθρώπου του Μελισσανίδη που υποστήριζαν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- με βασικό αίτημα τη μη ανέγερση γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια με τους όρους που ο Μελισσανίδης απαιτούσε, δίνοντας μέσω της Περιφερειακής Αρχής το πράσινο φως για την χρηματοδότηση των έργων για την κατασκευή του γηπέδου και την έγκριση της – εξόφθαλμα παράτυπης – Μελέτης Περιβαλλοντολογικού έργου που ήταν απαραίτητη για την εκκίνηση τους. Και όλα αυτά μάλιστα, σε μια περίοδο που η περιφερειακή διοίκηση Δούρου περίκοπτε διαρκώς κονδύλια για τη στήριξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων με το πρόσχημα των άδειων ταμείων που παρέλαβε από την διοίκηση Σγουρού.

Αν όμως ο συνασπισμός κεφαλαίου κράτους κυβέρνησης, όπως επιγραμματικά περιγράφηκε πιο πάνω είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενος σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η προσχώρηση σε αυτόν μερίδας των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, ασφαλώς εγείρει πολλά ερωτήματα σχετικά και το γιατί και το πώς αυτής της προσχώρησης. Γιατί ασφαλώς για προσχώρηση μιλάμε, αν αναλογιστούμε το καθεστώς βίας και τρομοκρατίας που προκάλεσε η συγκεκριμένη μερίδα τόσο τον Ιούλη του 2014, όσο και πρόσφατα, εναντίον όσων υπερασπίζονται την πόλη τους από τα επιχειρηματικά σχέδια του Μελισσανίδη. Αν αναλογιστούμε τους προπηλακισμούς και τους ξυλοδαρμούς κοινωνικών αγωνιστών, αναρχικών, κομμουνιστών, τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς κοινωνικών κέντρων και λαϊκών συνελεύσεων, τους δημόσιους τραμπουκισμούς εναντίον αριστερών δημοκρατικών πολιτών. Όπως και την ευθυγράμμιση σε επίπεδο λόγου με τη ρητορική αστικών media (Πρώτο Θέμα, Καθημερινή, Βήμα, ΣΚΑΙ) και φασιστικών φυλλάδων. Όλα τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δε συγκροτούν μια κίνηση για την υλοποίηση ενός κοινωνικού αιτήματος, όπως θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να αποτελεί η ανέγερση ενός γηπέδου, αντίθετα φανερώνουν ενσωμάτωση σε συγκεκριμένες κρατικές μεθοδεύσεις και επιχειρηματικούς σχεδιασμούς. Γιατί όταν ταυτίζεται ένα δικαιολογημένο αίτημα του κόσμου της ΑΕΚ με τους στόχους ενός καπιταλιστή, όταν εν τέλει ταυτίζεται η ίδια η ομάδα  με τον ιδιοκτήτη της, τότε και ο κοινωνικός χαρακτήρας ενός τέτοιου αιτήματος ακυρώνεται και η ιστορία της ΑΕΚ πετιέται στα σκουπίδια. Λογική συνέπεια των παραπάνω είναι τελικά η μετατροπή της συγκεκριμένης μερίδας των οργανωμένων οπαδών σε δύναμη κρούσης του Μελισσανίδη, και βέβαια η ανάπτυξη από μέρους τους αντικοινωνικών, αντιπρολεταριακών, αντικινηματικών πρακτικών. Όσο για την αγνή και άδολη αγάπη για την ΑΕΚ, που υποκριτικά βάζει μπροστά η μερίδα των οπαδών που πρωτοστατεί στα επεισόδια, έχουμε να πούμε ότι η ανιδιοτέλεια τους είναι κίβδηλη, αφού αρκετοί από αυτούς έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με οικονομικές και άλλες προσόδους, που εκπορεύονται από την εκμετάλλευση του εμπορικού προϊόντος ΑΕΚ. Και δεν μιλάμε μόνο για τους «αυλικούς»,  αυτούς δηλαδή που έχουν άμεση οικονομική σχέση με την ΠΑΕ ΑΕΚ, είτε ως security, είτε ως υπάλληλοι γενικών καθηκόντων,  αλλά και αυτούς που με τον έναν ή με το άλλον τρόπο κάνουν «δουλειές» μέσω των συνδέσμων που διατηρούνε. Και σε τελική ανάλυση, μιας και όλοι αυτοί επικαλούνται την ιστορία, ας μας πουν τι σχέση μπορεί να έχει το γήπεδο που ο λαός των προσφυγικών περιοχών έχτισε «πετραδάκι πετραδάκι» από το υστέρημα του, με το γήπεδο που θέλει να φτιάξει ο Μελισσανίδης και το οποίο στην πραγματικότητα θα προέλθει από τη ληστεία των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Καμία απαντάμε εμείς, όπως καμία σχέση δεν έχει εκείνη η ΑΕΚ με τη σημερινή ΑΕΚ- εμπορικό προϊόν, όπως την κατέστησαν μέσα στα χρόνια οι κάθε λογής καπιταλιστές πρόεδροι της.  Καμιά σχέση δεν έχει η ΑΕΚ της προσφυγιάς, της λαϊκότητας, των προοδευτικών ιδεών, με την ΑΕΚ του ακροδεξιού Μελισσανίδη  και των τραμπούκων χούλιγκαν  που εμφανίζονται ως η «συνείδηση» του κόσμου της ΑΕΚ. Ο απλός κόσμος της ΑΕΚ –μιας και τόσος λόγος γίνεται γι αυτόν- γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά ότι γνωστοί μεγαλοπαράγοντες της ΑΕΚ ήταν αυτοί που γκρέμισαν το γήπεδο το 2003 για να το εντάξουν στο μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών έργων και βέβαια, θυμάται τη χαρακτηριστική αφωνία που είχαν επιδείξει οι οργανωμένοι οπαδοί γύρω από το θέμα τότε.

Και επειδή εμφανιζόμαστε απόλυτοι σχετικά με τις εκτιμήσεις μας γύρω από το  ποιόν αυτών πού τόσο τον Ιούλη του 2014, όσο και τώρα, σήκωσαν το χέρι τους εναντίον αγωνιστών και δομών του κινήματος, η σιγουριά μας αυτή, έχουμε να πούμε, ότι πηγάζει από τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, από το γεγονός δηλαδή ότι με τα συγκεκριμένα άτομα, και πολύ περισσότερο με τις αντίστοιχες “λογικές” και πρακτικές, έχουμε κατά καιρούς αναμετρηθεί σφοδρά στα πλαίσια της συμμετοχής μας στο ανταγωνιστικό κίνημα. Ειδικότερα στα Εξάρχεια, τα οποία η  συγκεκριμένη ομάδα οπαδών τα αντιμετωπίζει περίπου ως τσιφλίκι της, οι προστριβές, οι διενέξεις και οι συγκρούσεις που έχουν σημειωθεί  μέσα στα χρόνια, ως αντίδραση στα πολλαπλά φαινόμενα αντικοινωνικής και αντικινηματικής βίας στα οποία έχουν πρωταγωνιστήσει μέλη αυτής της ομάδας είναι δεκάδες. Όσο για τα διαπιστευτήρια αντιφασισμού που συχνά πυκνά επιδεικνύουν κάποιοι από αυτούς, προβάλλοντας τα μάλιστα ως πιστοποιητικό “κινηματικότητας”, έχουμε να πούμε ότι αφενός, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν αποτελεί σημαία ευκαιρίας και ότι αφετέρου, ο αγώνας αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός. Δηλαδή να στρέφεται εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και την ίδια στιγμή να υπερασπίζεσαι τα επιχειρηματικά σχέδια του Μελισσανίδη, όπως δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και παράλληλα να καλλιεργείς την εχθρότητα για τους οπαδούς που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της κερκίδας. Όπως, βέβαια, δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και να συνδιαλέγεσαι με τον πρώην αξιωματικό της αντιτρομοκρατικής που εκτελεί χρέη υπευθύνου ασφαλείας στην ΠΑΕ ΑΕΚ, όπως επίσης δεν μπορείς να λέγεσαι αντιφασίστας και να έχεις για «ηγέτη» ένα άτομο, στο βιογραφικό του οποίου καταγράφεται ο βαρύτατος τραυματισμός αντιφασίστα κατά τη διάρκεια της περιφρούρησης προεκλογικού περιπτέρου ακροδεξιού κόμματος.

Αν όμως έτσι συγκροτείται το στρατόπεδο του ταξικού εχθρού στη Ν.Φιλαδέλφεια, πώς διαμορφώνονται τα πράγματα στην αντίπαλη πλευρά; Πώς διαμορφώνεται δηλαδή  το μέτωπο των δυνάμεων που, θέτοντας μπροστά τα εργατικά και κοινωνικά συμφέροντα, αντιδρά στην επένδυση Μελισσανίδη, υπερασπιζόμενο τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και τις κινηματικές δομές; Τρία σχεδόν χρόνια ύστερα από τη μεγάλη διαδήλωση του Ιούλη του 2014, όταν ένα μαζικό μαχόμενο κινηματικό μέτωπο έκανε την εμφάνιση του στους δρόμους της Ν. Φιλαδέλφειας, βάζοντας φρένο στις επιθετικές διαθέσεις κεφαλαίου, κράτους και παρακράτους, οι παρακαταθήκες από εκείνον τον αγώνα εξακολουθούν να είναι ζωντανές και να αποτελούν τον οδηγό στο σήμερα. Παρά την γενικότερη κινηματική οπισθοχώρηση που παρατηρείται, ειδικά από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, το μέτωπο αγώνα που άνοιξε στη Ν. Φιλαδέλφεια το καλοκαίρι του 2014, εξακολουθεί να παραμένει πολιτικά, κοινωνικά και οργανωτικά ισχυρό.

Πολιτικά, γιατί έχει αποδομήσει πλήρως την κυρίαρχη ρητορική περί κοινωφελούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας τη ληστρική, παρασιτική και αντιλαϊκή φύση των σχεδιασμών του Μελισσανίδη, όσο και  τις παρακρατικές μεθόδους που χρησιμοποιεί για να τους επιβάλλει. Γεγονός που του επιτρέπει να είναι κοινωνικά αξιόπιστο και διεισδυτικό, ως εκείνη η πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται τεκμηριωμένα και με συνέπεια τη -σαφώς πλειοψηφική- διάθεση της κοινωνίας της Ν. Φιλαδέλφειας να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία των πάσης φύσεως σωτήρων-επενδυτών. Και σε οργανωτικό επίπεδο όμως, τόσο οι δύο μαζικές μαχητικές  διαδηλώσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (στις 14/3 μοτοπορεία  με κατεύθυνση τον ΟΠΑΠ και στις 16/3 πορεία από το σταθμό Α. Πατησίων προς τη Στρούγκα, η οποία όμως κόπηκε σχεδόν στο ξεκίνημα της από τις δυνάμεις καταστολής), όσο και οι επόμενες κινήσεις που έχει προγραμματίσει η Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Στρούγκα (4/4 μοτοπορεία αντιπληρόφορησης από τα Προπύλαια, 8/4 Εκδήλωση στο Πολυτεχνείο με θέμα « Για τον αγώνα ενάντια στην επιβολή πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ στη Ν. Φιλαδέλφεια») δηλώνουν αν μη τι άλλο τη σαφή πρόθεση  ο αγώνας να συνεχιστεί και να είναι νικηφόρος.

Ασφαλώς οι παραπάνω εκτιμήσεις σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τις πολύ μεγάλες δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν κίνημα κατά τη διεξαγωγή του συγκεκριμένου αγώνα.  Κεφάλαιο, κράτος, κυβέρνηση, παρακράτος, ο ταξικός εχθρός με μια λέξη, εμφανίζεται συμπαγής, αποφασισμένος, ετοιμοπόλεμος. Αυτό καταδεικνύουν τόσο οι συντονισμένες αναφορές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) για παράκαμψη των όποιων «γραφειοκρατικών και νομικών εμποδίων καθυστερούν το μεγάλο έργο», όσο και η διάταξη μάχης που έλαβαν από κοινού οι δυνάμεις καταστολής και ο οπαδικός στρατός εναντίον της διαδήλωσης της 16/3, απαγορεύοντας της στην ουσία να εισέλθει στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ενώ εξόχως αποκαλυπτική της διαπλοκής κράτους παρακράτους στην περιοχή, αποτελεί η  προκλητική ασυλία που απολαμβάνουν οι τραμπούκοι, που για πάνω από ένα μήνα κατοικοεδρεύουν έξω από τη «Στρούγκα» και βέβαια, η ανοχή της αστυνομίας και των περισσότερων ΜΜΕ στο καθεστώς τρομοκρατίας  που έχει επιβληθεί στην πόλη.

Η κοινωνική και πολιτική εκκαθάριση του μητροπολιτικού πεδίου, η μετατροπή του σε ειδική οικονομική ζώνη φθηνής και κακοπληρωμένης εργασίας, δεν αποτελεί μια συγκυριακή τακτική του κεφαλαίου, που ως τέτοια θα μπορούσε να εγκαταλειφθεί ή να  μετατεθεί για αργότερα. Αποτελεί κεντρικό στρατηγικό του σχεδιασμό, η υλοποίηση του οποίου αποτελεί  όρο για την ανάταξη της κερδοφορίας του και την  έξοδο του από την κρίση. Και είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο, που δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο που δε θα διστάσει να μετέλθει όλων των μέσων που έχει στο οπλοστάσιο προκειμένου να επικρατήσει. Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με κάτι «τοπικό»: Ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια αφορά όλο το μητροπολιτικό προλεταριάτο, όλο τον εργαζόμενο λαό και το αντικαπιταλιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, κατ’ αντιστοιχία θα λέγαμε, όπως και το πολιτικό και συνδικαλιστικό απαρτχάιντ που έχει επιβάλλει ο εφοπλιστής Μαρινάκης στον Πειραιά (με όχημα και εδώ μια ποδοσφαιρική ομάδα) δεν αφορά στενά τους Πειραιώτες, αλλά όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία.  Ούτε όμως και με κάτι «συγκυριακό» ή μερικό. Όπως ο δυναμικός αγώνας διαρκείας στα Εξάρχεια δεν εξαντλείται στην πάλη για «Εξάρχεια χωρίς μαφίες και κοινωνικό κανιβαλισμό», αλλά  συγκροτεί στο εδώ και τώρα του αγώνα, δομές και όργανα κοινωνικής-λαϊκής αντιεξουσίας, έτσι και ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τη γενικότερη στρατηγική του αντικαπιταλιστικού κινήματος στις σημερινές συνθήκες, όπου η φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού και η ερημοποίηση του μητροπολιτικού πεδίου από το φυσικό και κοινωνικό του πλούτο,  έχει καταστήσει τις δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και την πάλη για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου σε κεντρικούς άξονες της πολιτικής του.

Υπό αυτήν την έννοια, η υπεράσπιση της Ν. Φιλαδέλφειας –και κάθε γειτονιάς- απέναντι στην πολύμορφη καταστολή αποκτά ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα, από την αποτελεσματική περιφρούρηση της γειτονιάς και των κοινωνικών της δομών, κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να δημιουργεί ανταγωνιστικές μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, κρίνεται η δυνατότητα σύμπηξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών, κρίνεται η δυνατότητα του να δρα επαναστατικά. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα αποτελεί σε τελική ανάλυση και το πολιτικό διακύβευμα του αγώνα στη Ν. Φιλαδέλφεια και για αυτό ακριβώς το λόγο αποτελεί καθήκον μας να καταστήσουμε σαφές προς πάσα κατεύθυνση, ότι τη δυνατότητα αυτή δεν πρόκειται να την εκχωρήσουμε, ούτε κατ’ ελάχιστο, στο κεφάλαιο, το κράτος και τα μαντρόσκυλα του.

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Άρτος, θεάματα και Αγιά Σοφιά

«Άρτο και θεάματα» χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι  ύπατοι για να χειραγωγήσουν τον εξαθλιωμένο λαό χρησιμοποιώντας τις μονομαχίες  και τις θηριομαχίες του Κολοσσαίου. Πολλά άλλαξαν από τότε  αλλά και πάλι ο λιγοστός άρτος και τα πολλά θεάματα αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του λούμπεν κεφαλαίου με το λούμπεν προλεταριάτο. Έτσι στον καιρό της κρίσης, των μνημονίων, των  διαψευσμένων ελπίδων και του σκοτεινού μέλλοντος για μια ακόμα φορά, όχι θρησκευτικά αυτή τη φορά, αλλά ποδοσφαιρικά οράματα για την «Αγιά Σοφιά» χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση,  πάντα βέβαια με πολύ βία και κανιβαλισμό.

Το αποκορύφωμα των φαινομένων αυτών με καύσιμο την υποταγή της κυβέρνησης στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου ένας στρατός τραμπούκων του επιχειρηματία – επίδοξου ιδιοκτήτη του γηπέδου τρομοκρατεί και κρατά σε ομηρία μια ολόκληρη πόλη τραμπουκίζοντας και στοχοποιώντας μέλη της δημοτικής αρχής και όποιον άλλο τολμάει να έχει κάποια κριτική για το γήπεδο, πραγματοποιώντας επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα και καταλήψεις,  προκειμένου να πιέσει να προχωρήσουν όλες εκείνες οι διαδικασίες που θα βόλευαν τις επιδιώξεις του, ανεξάρτητα αν προβλέπονται ή όχι.  Στην εξέλιξη αυτού του πολέμου λάμπει με την παρουσία της η συνενοχή αστυνομίας και κυβέρνησης ώστε τίποτα να μην εξελιχτεί ενοχλητικά για τον επιχειρηματία στη Ν. Φιλαδέλφεια  αλλά και για άλλους επιχειρηματίες που επιβουλεύονται τους τελευταίους χώρους πρασίνου της Αθήνας  με την συναίνεση του πρωθυπουργού.

Επί χούντας, μπαλίτσα και κλαρίνα επιχειρούσαν να κρατήσουν ένα λαό κοιμισμένο κι ευχαριστημένο, μπαλίτσα και σκυλάδικο το επιχειρούν και σήμερα μετατρέποντας νέους ανθρώπους σε υποχείρια συμφερόντων.

Οι Δημόσιοι χώροι, τα άλση και οι ελεύθεροι χώροι πρασίνου στους καιρούς του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού και της μεγάλης ληστείας, είναι από τις ελάχιστες ανάσες που έχουν μείνει σε μια χειμαζόμενη κοινωνία. Είναι κοινά αγαθά και όχι εμπορεύματα προς εκποίηση.

Οι αντιστάσεις απέναντι σ’ αυτό το ιδιόμορφο παρακράτος που βλέπουμε να ξετυλίγεται τις τελευταίες μέρες, είναι πιο αναγκαίες από ποτέ.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους

Οι μονόχνοτες κατασταλτικές πρακτικές του κράτους συνέχειας και των χρεοκοπημένων υπαλλήλων του, που δεν πείθουν πια ούτε τους εαυτούς τους, εφαρμόστηκαν το τελευταίο διάστημα με δημοκρατικό τσαμπουκά και με αντάλλαγμα ένα φιλικό χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη.

Εφαρμόστηκαν με τις εκκενώσεις της κατάληψης Βίλας Ζωγράφου, της κατάληψης μεταναστών/στριών Αλκιβιάδου στην Αχαρνών και του Ανοιχτού 3ου στη Σύρο. Εφαρμόστηκαν με το κόψιμο του νερού στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός και στην κατάληψη 111 στη Θεσσαλονίκη. Στην επίθεση των μπάτσων στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου. Εφαρμόστηκαν βρίσκοντας απλόχερη στήριξη στις συνεχόμενες εισβολές του ιδιωτικού στρατού οπαδών του επιχειρηματία Μελισσανίδη στην κατάληψη Στρούγκα στην Νέα Φιλαδέλφεια. Χαρά στο αφεντικό που διαθέτει τόσο πιστούς εργάτες και καταναλωτές.

Υπάρχει μόνο μια άποψη, αυτή του συμφέροντος και του κέρδους. Είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει η εξουσία και η καταστολή η τελευταία της λέξη. Αξιοθρήνητο. Για μας δεν υπάρχουν πεσμένα κάστρα. Οι ιδέες μας και οι αξίες μας στεγάζονται στις μεταξύ μας σχέσεις. Άγνωστα γι’ αυτούς πράγματα κι όμως, φοβούνται τόσο την παρουσία του αγνώστου γιατί κυοφορεί το νέο και αυτό τους ενοχλεί. Με την σειρά μας βρισκόμαστε εδώ ακριβώς για να ενοχλούμε τα σαθρά θεμέλια ενός βάρβαρου συστήματος, ενάντια σε μια κοινωνία που βασίζεται στην εκμετάλλευση, αγωνιζόμενοι για μια παγκόσμια κοινότητα ελεύθερων και αξιοπρεπών ανθρώπων.

Αν το χώμα, το νερό, οι σκεπές, οι πέτρες και η άποψη ανήκουν στην εξουσία, οι τελευταίες λέξεις ανήκουν στον κόσμο του αγώνα:

Αυτοοργάνωση – Αξιοπρέπεια – Εξέγερση

Χαιρετίζουμε την νέα κατάληψη στέγης και αγώνα Ματρόζου 45 στο Κουκάκι καθώς και όλα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και χώρους αγώνα που αντιμετωπίζουν διώξεις.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους

Εμπρός σύντροφοι – Πίσω ρουφιάνοι!

αναρχική ομάδα μπαρούτι

[Pasamontaña] Για τις πολύπλευρες επιθέσεις στις δομές του κοινωνικού-ταξικού αγώνα

Με αφορμή το δημόσιο λόγο που εκφράζεται ενάντια στα επιχειρηματικά σχέδια του μεγαλοκαπιταλιστή Μελισσανίδη, η κατάληψη «Στρούγκα» στη Νέα Φιλαδέλφεια δέχεται καθημερινούς αποκλεισμούς ενώ σύντροφοι αγωνιστές χτυπήθηκαν από μερίδα οπαδών.
Για τη «Στρούγκα» -στην οποία στεγάζονται δύο συνελεύσεις/συλλογικότητες- υπάρχει επίσης σχεδιασμός εκκένωσής της από την τοπική αριστερή δημοτική αρχή, η οποία έχει ήδη κατεδαφίσει την κατάληψη του Κένταυρου το 2015 και για την οποία δεν τρέφουμε καμία εκτίμηση και καμία αυταπάτη (όπως και για καμία δημοτική αρχή).
Το ζήτημα της δημιουργίας γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια αφορά (πρώτα) τους κατοίκους της περιοχής και (δευτερευόντως) τον κόσμο της ομάδας, όμως η απαγόρευση του δημόσιου λόγου για τα όποια επιχειρηματικά συμφέροντα και η απαγόρευση λειτουργίας ενός χώρου αγώνα αφορά κάθε αγωνιζόμενο.
Στη Νέα Φιλαδέλφεια διακυβεύεται η δυνατότητα του αντικαπιταλιστικού κινήματος να μιλάει και να υπερασπίζεται τις πολιτικές και κοινωνικές του θέσεις ενάντια στη νεοφιλελεύθερη επέλαση του κεφαλαίου και οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τις δομές αγώνα χωρίς εκπτώσεις.
Επίσης στις 13/3 το κράτος προχώρησε στην εκκένωση της κατάληψης Βίλα Ζωγράφου και της κατάληψης στέγης προσφύγων-μεταναστών Δρακοπούλειο με συλλήψεις καταληψιών, αλληλέγγυων και μεταναστών, καθώς και σε εισβολή-έρευνα στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου. Έχουν προηγηθεί πριν μερικούς μήνες το κλείσιμο των καταλήψεων στέγης προσφύγων στη Θεσαλλονίκη (Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο), και πρόσφατα η εκκένωση/βανδαλισμός της κατάληψης Ανοιχτό Τρίτο στη Σύρο.
Οι πολύπλευρες επιθέσεις στις δομές του κοινωνικού-ταξικού αγώνα δε θα περάσουν.
Ούτε βήμα πίσω!Αλληλεγγύη στην κατάληψη «Στρούγκα» και όλες τις καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, αγωνιζόμενες συλλογικότητες
Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος
Pasamontaña

[Τσιριτσάντσουλες] Σ’ έναν κόσμο ασφυκτικό οι καταλήψεις είναι ανάσα ελευθερίας. Ε, δε θα κάτσουμε να σκάσουμε.

Μετά από 7 χρόνια «κρίσης» και μνημονιακών πολιτικών η κοινωνία μοιάζει κουρασμένη, αποδιοργανωμένη και απογοητευμένη. Ο αγώνας για επιβίωση, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ο στραγγαλισμός της «ελπίδας» και η επίδειξη δύναμης της κρατικής και παρακρατικής καταστολής τείνουν να θεωρούνται από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας καταστάσεις de facto. Την ώρα που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, την ώρα που η διαπλοκή και η ρεμούλα συνεχίζουν να κυβερνούν, την ώρα που το κράτος της ανομίας εξευτελίζει ακόμα κι αυτό το αστικό δίκαιο για να προστατέψει τα άξια τέκνα του και τους ισχυρούς προστάτες του, η κυρίαρχη αφήγηση έρχεται να μας πείσει πως το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι τα Εξάρχεια, οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι. Η καταστολή ενάντια στους αυτοοργανωμένους χώρους όχι μόνο δεν μειώθηκε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά έχει εντατικοποιηθεί το τελευταίο διάστημα.
Αυτό όμως δεν είναι άξιο απορίας. Οι καταλήψεις ενοχλούν. Ενοχλούν γιατί είναι χώροι ζωντανοί, δημιουργικοί και πολιτικά μη χειραγωγήσιμοι από την εξουσία. Ενοχλούν γιατί παράγουν πολιτική σκέψη, εκδίδουν και διακινούν ανατρεπτικά βιβλία, διαπαιδαγωγούν τη νέα γενιά, παράγουν πολιτισμό, αποτελούν πεδία χειραφέτησης και βοηθούν στην οργάνωση της αντίστασης στη λαίλαπα των αυταρχικών αντικοινωνικών πολιτικών που εφαρμόζονται. Ενοχλούν γιατί αποδεικνύουν και μόνο με την ύπαρξή τους πως μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή, μια κοινωνία συντροφική, δίκαιη, αταξική, ελεύθερη, μαχητική. Ενοχλούν γιατί η αλήθεια ενοχλεί και η αλήθεια είναι πως απέναντι στον καπιταλισμό υπάρχει μόνο μία πραγματική και ισχυρή αντιπολίτευση: Η αυτοοργάνωση.

Οι αυξανόμενες επιθέσεις ενάντια στις καταλήψεις της τελευταίας περιόδου, είτε έχουν τη μορφή μαφιόζικων παρακρατικών πρακτικών όπως στην περίπτωση της Στρούγκας στη Ν. Φιλαδέλφεια από τον ιδιωτικό στρατό του Μελισσανίδη, είτε τη μορφή της κλασσικής κρατικής καταστολής όπως στην περίπτωση των εκκενώσεων των καταλήψεων Ανοιχτό 3ο στη Σύρο, Βίλα Ζωγράφου και Αλκιβιάδου στην Αττική ή της επίθεσης της αστυνομίας στο στέκι Αγρινίου, ακόμα και το κόψιμο της παροχής νερού στο Εμπρός δεν μας αφήνουν αδιάφορους. Μας οργίζουν, μας ενώνουν και μας πεισμώνουν.

Για μας οι καταλήψεις είναι ο φυσικός μας χώρος. Εκεί παίζουμε θέατρο και μουσικές, εκεί συζητάμε, οργανωνόμαστε, τσακωνόμαστε, ζυμωνόμαστε. Θα τις υπερασπιστούμε και θα βοηθήσουμε να πολλαπλασιαστούν. Γιατί ο πολιτισμός που πρεσβεύουμε είναι αυτός της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και της αυτοοργάνωσης.

Σ’ έναν κόσμο ασφυκτικό οι καταλήψεις είναι ανάσα ελευθερίας.
Ε, δε θα κάτσουμε να σκάσουμε.

Τσιριτσάντσουλες

[Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-θησείου-Κουκακίου] Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι αποτελούν εστίες αγώνα και εφαλτήρια για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι αποτελούν εστίες αγώνα και εφαλτήρια για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Στις 28 Μαρτίου 2017 δικάζονται μετά από αναβολή, στα δικαστήρια της Ευελπίδων, οι 92 αγωνιστές-στριες που πήραν μέρος στην ανακατάληψη της VillaAmalias. Το κτήριο υπήρξε για 23 χρόνια κατειλημμένο μέχρι της 20 Δεκεμβρίου του 2012 όταν αστυνομικές δυνάμεις το εκκένωσαν, συλλαμβάνοντας όσους βρίσκονταν μέσα την ώρα της εισβολής. Τα ξημερώματα της Τετάρτης 9 Ιανουαρίου του 2013 επιχειρήθηκε και ανακαταλήφθηκε το κτήριο της VillaAmalias (Αχαρνών κ Χέυδεν). Οι αστυνομικές δυνάμεις που είχαν στρατοπεδεύσει γύρω από το χώρο της VillaAmalias δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την ανακατάληψη και μόνο μετά από τρείς ώρες και με την επιστράτευση εκατοντάδων μπάτσων όλων των ειδών κατάφεραν να μπουν στο κτήριο και να συλλάβουν τους 93 αγωνιστές-στριες. Οι συλληφθέντες κρατήθηκαν για 4 μέρες στη ΓΑΔΑ και αφέθηκαν αφότου τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες και τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι (αναγκαστική παρουσία στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς τους και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα μέχρι τη δίκη) με βάση τον περιβόητο κουκουλονόμο.

Ένας νόμος που ενώ σήμερα έχει καταργηθεί συνεχίζει να υφίσταται στην πράξη θέτοντας σε ομηρία (εξαιτίας των περιοριστικών όρων)πολλούς αγωνιστές-στριες. Τον Μάρτη-Απρίλη 2015, μετά από 7 εβδομάδες απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων ένα από εκείνα που κερδήθηκαν ήταν η κατάργηση του κουκουλονόμου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα αυτού αναπτύχθηκε ένα πολύμορφο κίνημα συνολικά ενάντια στην προσπάθεια κατασταλτικής θωράκισης του κράτους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αγωνιστές-στριες που διώκονταν με βάση τις επιβαρυντικές διατάξεις του κουκουλονόμου (ανάμεσα τους και πολλοί από τους 93 συλληφθέντες της ανακατάληψης της VillaAmalias), σταμάτησαν να δίνουν το «παρών» στα α.τ., εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την εναντίωση τους στον κουκουλονόμο και αμφισβητώντας έμπρακτα το καθεστώς ομηρίας που τους είχε επιβληθεί. Στις 16 Ιουνίου του 2016 οι 92 κατηγορούμενοι, για την ανακατάληψη της VillaAmalias, παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο και απαίτησαν να ανακληθούν οι περιοριστικοί όροι, κάτι που έγινε εξαιτίας της δυναμικής στάσης των 92, παρόλο που το δικαστήριο αναβλήθηκε για τις 28 Μαρτίου του 2017.

Η ανακατάληψη της VillaAmalias αποτέλεσε μια κίνηση ενάντια στις κατασταλτικές επιχειρήσεις που είχε εξαπολύσει το κράτος και το παρακράτος εναντίον του κόσμου του αγώνα, επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να σπάσει το κλίμα φόβου που επιχειρούσαν να επιβάλλουν σε ολόκληρη την κοινωνία. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης των 93 ξέσπασε ένα κύμα αλληλεγγύης σε όλο τον ελλαδικό χώρο με αποκορύφωμα την πορεία του Σαββάτου στις 12 Γενάρη στην οποία συμμετείχε κόσμος που ξεπέρναγε τις 10000 χιλιάδες και πορεύτηκε δυναμικά μέχρι τα δικαστήρια της Ευελπιδων.

Σε έναν κόσμο που επικρατεί το χρήμα και ο ανταγωνισμός και η οποιαδήποτε ανθρώπινη αξία και ανάγκη βάλλεται από παντού, οι καταλήψεις μας λένε ότι μπορούμε και αλλιώς αρκεί να το θέλουμε. Ενώ το κράτος και το κεφάλαιο προτάσσει τον ατομισμό επιβάλλοντας την οικονομική εξαθλίωση, την απαξίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό, οι καταλήψεις προτάσσουν την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα, την ελευθερία και τον αγώνα.

Οι καταλήψεις ήταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, των παρακρατικών επιθέσεων και της συκοφάντησης των ΜΜΕ. Τελευταία παραδείγματα είναι: η κρατική επιχείρηση εκκένωσης των καταλήψεων στέγης προσφύγων και μεταναστών στην Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείο, Λεωφόρου Νίκης &  Καρόλου Ντηλ και κοινότητα Hurriya)- για την προστασία της περιουσίας της Εκκλησίας και του Δήμου- στις 27/7 και η εμπρηστική επίθεση στην Κατάληψη Στέγης Προσφύγων και Μεταναστριών/-στών Νοταρά 26 τα ξημερώματα της 24ης Αυγούστου. Την Πέμπτη 29/9 το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου έγινε στόχος εμπρηστικής επίθεσης με γκαζάκια όπως και η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στις 23 Οκτωβρίου. Στις 31 Οκτωβρίου 2016 κατά την διάρκεια της δίκης της Χ.Α. πραγματοποιήθηκε συντονισμένη επίθεση κράτους (ΜΑΤ)-παρακράτους (φασίστες) με δακρυγόνα, πέτρες και κρότου λάμψης ενάντια στην κατειλημμένη γειτονιά των προσφυγικών. Στις 27 Φεβρουαρίου 2017 μισθοφόροι του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη επιτέθηκαν στην κατάληψη Στρούγκα στη Νέα Φιλαδέλφεια επειδή η κατάληψη στέκεται εμπόδιο στα επιχειρηματικά σχέδιά του, που θέλουν την καταστροφή του άλσους. Τέλος στις 13 Μαρτίου 2017 εξαπολύθηκε νέα κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της κατάληψης Villa Ζωγράφου, της κατάληψης στέγης μεταναστών-στριών Δρακοπούλειο και του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Αγρινίου.

Οι καταλήψεις και τα πολιτικά στέκια αποτέλεσαν, αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν εστίες αγώνα και αναχώματα στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που επιδιώκουν να επιβάλλουν το κράτος και το κεφάλαιο. Ενώ ταυτόχρονα προεικονίζουν τον κόσμο για τον οποίο αγωνιζόμαστε. Ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Μέσα λοιπόν σε μια συνθήκη που η εξαθλίωση, η φτώχεια, η καταπίεση και ο κοινωνικός αποκλεισμός οξύνονται, η συλλογικοποίηση, η αυτοοργάνωση και ο αγώνας αποτελούν την μοναδική διέξοδο για όλους τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και στους κοινωνικούς χώρους.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Στρούγκα, στη κατάληψη Villa Ζωγράφου, στη κατάληψη στέγης μεταναστών-στριών Δρακοπούλειο και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου.

Αλληλεγγύη στους 92 κατηγορούμενους για την ανακατάληψη της Villa Amalias που δικάζονται την Τρίτη 28 Μαρτίου, 9πμ, στα δικαστήρια της Ευελπίδων στο κτήριο 8.

Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-θησείου-Κουκακίου