Μια παρέμβαση

Σήμερα το πρωί βάλαμε πανό στην ταράτσα της κατάληψης και τη χρωματίσαμε σε κάτι πιο ταιριαστό με τις ημέρες της Πρωτομαγιάς ώστε να ξεχωρίζει από τα πανηγύρια.

Οι δημοκράτες πολίτες που διαμαρτύρονται για το δικαίωμα τους σε γήπεδο- αρένα, είχαν ξεχάσει διακριτικά μια σιδερόβεργα στον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου. Υποθέτουμε ότι την άφισαν ως συνεισφορά στην αυτοάμυνα του αντιφασιστικού κινήματος.

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα
eleftheriaki-strouga.espivblogs.net
eleftheriaki_strouga@espiv.net

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

το κείμενο σε pdf εδώ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Το Σάββατο 25/2 το μεσημέρι ομάδα 30 περίπου οπαδών της ΑΕΚ έβαψαν με τα σύμβολά τους και συνθήματα υπέρ του γηπέδου Μελισσανίδη, την Κατάληψη Στρούγκα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τη Δευτέρα 27/2 το πρωί, συντρόφισσες και σύντροφοι από την κατάληψη αλλά και από συλλογικότητες της Αθήνας προχωρήσαμε στο άνοιγμα του χώρου και στην  αποκατάσταση της όψης του. Λίγα λεπτά μετά την αποχώρησή μας, ομάδα 40 οπαδών της ΑΕΚ έφτασε με επιθετικές διαθέσεις στο σημείο προλαβαίνοντας 3 συντρόφους και 2 συντρόφισσες. Οι σύντροφοι χτυπήθηκαν κι εκδιώχτηκαν. Μάλιστα απειλήθηκαν ότι “θα φάνε μαχαιριές” και την αμέσως επόμενη στιγμή, τραυμάτισαν τον ένα με αιχμηρό αντικείμενο τύπου βελόνας. Οι συντρόφισσες προπηλακίστηκαν κι εκδιώχθηκαν, επέλεξαν όμως συνειδητά να παραμείνουν στο σημείο μην υποκύπτοντας στους (σεξιστικούς) λεκτικούς τραμπουκισμούς, απαντώντας στους προπηλακισμούς και στηρίζοντας με την παρουσία τους την κατάληψη. Οι οπαδοί ξαναέβαψαν την κατάληψη στα χρώματα της ομάδας ξαναγράφοντας και συνθήματα όπως “όλο το άλσος γήπεδο”, “αγιά σοφιά”, “αντι-ναζί”, “acab”, “ιησούς χριστός νικά” και “original 21”. Έκτοτε παραμένουν με αυξομειούμενη δυναμική έξω από την κατάληψη, με επιθετικούς όμως όρους και ξαναβάφοντάς την όποτε χρειαστεί.

Οι επιθέσεις αυτές ήταν η απάντηση της πλευράς Μελισσανίδη στην δραστηριότητα μας (κείμενο και αφίσα) κατά της σχεδιαζόμενης επένδυσης Μελισσανίδη στη Ν. Φιλαδέλφεια. Από την ανακοίνωση του σχεδίου για την “Αγιά Σοφιά” το 2013, η πόλη της Ν. Φιλαδέλφειας έχει μετατραπεί σε έδαφος καπιταλιστικής επίθεσης με πλήθος επιχειρηματικών συμφερόντων διαφόρων επιπέδων να προσπαθούν να αναδιαμορφώσουν την πόλη σύμφωνα μ’ αυτά.  Το Ρυθμιστικό Νομοσχέδιο Αθήνας- Αττικής που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2014 δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η πλάτη που έβαλε το κράτος στα επιχειρηματικά συμφέροντα παραχωρώντας 6 στρέμματα δάσους για τις ανάγκες του σχεδίου Μελισσανίδη. Μετά και την πλάτη της αριστερής Περιφέρειας με 20 εκατομμύρια ευρώ και βάλε, οι κτηματομεσιτικές μπίζνες ανθίζουν, οι δημόσιοι χώροι της πόλης μετατρέπονται σε αυλή των μαγαζιών της εστίασης, η κατοικία απωθείται από το κέντρο της πόλης και γενικώς ανοίγουν δουλειές για μαφιόζους και “έγκριτους” επιχειρηματίες που επιζητούν κάτω από το brandname της ΑΕΚ να κάνουν κουμάντο στην περιοχή.

Με πρότυπο τον Μαρινάκη στον Πειραιά, ο Μελισσανίδης επιχειρεί κάτω από το φασιστικά απολίτικο σύνθημα “nopolitica- ΜΟΝΟ ΑΕΚ” να χτίσει το φέουδό του στην πόλη της Ν. Φιλαδέλφειας. Όπως και το “έθνος”, η “θρησκεία” και η “πατρίδα”, η κενή περιεχομένου “ιδέα της ΑΕΚ” στη Ν. Φιλαδέλφεια, όπως και του Ολυμπιακού στον Πειραιά ή το Βόλο είναι το βασικό συστατικό για τη δημιουργία μιας αίσθησης “οικογένειας” όπως την εννοούν οι μαφιόζοι. Αυτή η οικογένεια που χωράει από τον άνεργο μέχρι τον Ευαγγελάτο, τον Πάντζα και το Μελισσανίδη,  με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε φανατική στράτευση υπέρ των συμφερόντων αυτής της “ιδέας”. Όπως όμως τα συμφέροντα του κράτους και των καπιταλιστών εμφανίζονται κάτω από τις σημαίες του έθνους και της θρησκείας, έτσι και τα συμφέροντα του κάθε μεγαλοαφεντικού στα ηνία της ΠΑΕ εμφανίζονται υπό τη σημαία της “ιδέας ΑΕΚ”. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όσο το ποδόσφαιρο εμπορευματοποιείται, τόσο επικρατεί στις κερκίδες το “nopolitica” αποκλείοντας κοινωνικά και ταξικά συνειδητοποιημένα άτομα.

Σήμερα ο παραπάνω μηχανισμός μπαίνει σε εφαρμογή και προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή που δεν ευθυγραμμίζεται με το σχέδιο Μελισσανίδη για την περιοχή: κτηματομεσιτικές μπίζνες, ιδιωτικό γήπεδο, αποχαρακτηρισμός και “αξιοποίηση” του δάσους, εμπορικά κέντρα στην Μπριτάνια και στην Κολούμπια, γραμμή 4 του μετρό. Ρουφιάνοι υπάλληλοι δημοσιογράφοι τοπικών και κεντρικών, αθλητικών και πολιτικών μέσων, ευθυγραμμίζονται με το σχέδιο και λοιδορούν οποιαδήποτε προσπάθεια αγώνα απέναντί του, κάνοντας πλάτες στους τραμπουκισμούς των οπαδών όπως ακριβώς τα ΜΜΕ κάνουν πλάτες στους φασίστες.

Οι καταλήψεις και τα στέκια μας όμως θα τους χαλάνε πάντα τη δουλειά. Ολόκληρη η πολιτική μας συγκρότηση βασίζεται στον ασταμάτητο αγώνα απέναντι στα σχέδια των καπιταλιστών, του κράτους, και κάθε εξουσιαστή που θέλει να τσακίσει τις ζωές μας. Η επίθεση στην κατάληψη της Στρούγκας, είναι επίθεση σε όλες και όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για ένα κόσμο ελευθερίας και αυτοοργάνωσης μακριά από την εμπορευματοποίηση της φύσης και των ζωών μας και ως τέτοια πρέπει να απαντηθεί.

 

ΕΞΩ Η ΜΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΣΟΣ
ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΣΤΙΣ ΒΙΛΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

 

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ:
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ, ΤΡΙΤΗ 14 ΜΑΡΤΗ, 17:00 ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΠΕΜΠΤΗ 16 ΜΑΡΤΗ, 18:00

 

συλλογικό κείμενο από τις

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα

Μάρτης 2017

eleftheriaki_strouga@espiv.net

Για την επίθεση οπαδών της Α.Ε.Κ. την Καθαρά Δευτέρα στη Στρούγκα

Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας 27/2, μαζί με συντρόφισσες και συντρόφους από συλλογικότητες της Αθήνας αποκαταστήσαμε την εξωτερική όψη της Στρούγκας, την οποία είχαν “διακοσμήσει” οπαδοί της Α.Ε.Κ. το Σάββατο το μεσημέρι. Λίγο αργότερα οι οπαδοί επέστρεψαν, επιτέθηκαν και χτύπησαν τους τελευταίους από τους συντρόφους που βρίσκονταν έξω από το χώρο και ξαναέβαψαν με την απαράμιλλη αισθητική τους την κατάληψη. Από εκείνη την ώρα μέχρι και αργά το βράδυ παρέμειναν έξω από το χώρο.

Τα όσα γράφονται για “πολιτισμένη συζήτηση” δεν ισχύουν- δεν ισχύουν επίσης και τα όσα γράφτηκαν για ομηρία συντροφισσών, οι οποίες  παρέμειναν κατ’ επιλογή τους στο χώρο.

Αιτία και αυτής της επίθεσης είναι η εκφρασμένη μας άποψη κατά της “επένδυσης” Μελισσανίδη. Η απάντηση σε αυτή την επίθεση στο κίνημα των καταλήψεων και στον κόσμο του αγώνα θα δοθεί φυσικά κατά τον τρόπο που αρμόζει.

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις
στην Κατάληψη Στρούγκα
eleftheriaki_strouga@espiv.net

Ομάδα οπαδών της ΑΕΚ επιτέθηκε στην κατάληψη «Στρούγκα»

Γύρω στις 3 το μεσημέρι του Σαββάτου 25/2/17, ομάδα οπαδών της ΑΕΚ έβαψε κιτρινόμαυρα τα ρολά της κατάληψης «Στρούγκα» στη Νέα Φιλαδέλφεια κι έγραψε συνθήματα υπέρ της ανέγερσης της «Αγιά Σοφιάς» του Μελισσανίδη.

Λίγο αργότερα, έβαψαν κατά παρόμοιο τρόπο το δημαρχείο. Μ’ αυτή τους την ενέργεια αυτοί οι οπαδοί προσπαθούν να εκφοβίσουν όσους έχουν εκφράσει εδώ και τρία χρόνια αρνητική θέση για την «Αγιά Σοφιά» κι επιβεβαιώνουν αυτό που υποστηρίζουμε στο κείμενο που μοιράσαμε σε χιλιάδες αντίτυπα σε όλη την πόλη, πριν λίγες ημέρες: “Εδώ και τρία χρόνια, με συστηματικές προσπάθειες διαφόρων δυνάμεων εντός κι εκτός πόλης, η ταυτότητα [του προϊόντος “Νέα Φιλαδέλφεια”] συνοψίζεται σε τρεις λέξεις, τις οποίες κανείς δεν πρέπει να θέτει σε αμφισβήτηση: «ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ». Η ζωή και η ιστορία της προσφυγικής γειτονιάς μπαίνουν κάτω από τα στοργικά φτερά του δικέφαλου αετού. Οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας ή θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την πόλη τυλιγμένη σε κιτρινόμαυρη λαδόκολλα (Κωνσταντινούπολη – «Αγιά Σοφιά» – Κεμπάπ) ή θα θεωρούνται «αλλόθρησκοι» κι «αντιφρονούντες» και θα κυνηγιούνται. Ή θα φας σουβλάκια ή ξύλο”.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Όλη η πόλη μαγαζί, όλο το άλσος γήπεδο

Αυτές τις μέρες μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα και κολλήθηκαν εκατοντάδες αφίσες στην πόλη.

Το κείμενο σε pdf εδώ.

 

Όλη η πόλη μαγαζί, όλο το άλσος γήπεδο

 

Πάνε τρία χρόνια από τότε που παρουσιάστηκε από τη Δικέφαλος 1924 ΑΕ το σχέδιο για το νέο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά και ορίστηκε η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθεί η ζωή σ’ αυτή την πόλη για να υπηρετήσει τους “αναπτυξιακούς” σκοπούς αυτής της “επένδυσης”.

Από τότε η Νέα Φιλαδέλφεια αλλάζει προς το χειρότερο, μόνο και μόνο στην ιδέα μιας “Αγιά-Σοφιάς” μεγαλύτερης σε στρέμματα κι απ’ το Κολοσσαίο της Ρώμης. Καφετέριες και κέντρα διασκέδασης φυτρώνουν σαν μανιτάρια, διεκδικώντας και κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο χώρο μέσα στην πόλη. Σουβλατζίδικα, εναλλακτικά και μοντέρνα καταστήματα εστίασης με πληθώρα τοπικών και διεθνών κουζινών ανοίγουν συνεχώς, βασίζοντας την οικονομική επιτυχία των αφεντικών τους σε απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες, σε ατελείωτες ώρες εργασίας και μισθούς πείνας. Ο δημόσιος χώρος γεμίζει με τραπεζοκαθίσματα και η κεντρική πλατεία Πατριάρχου κατακλύζεται απ’ τα σκουπίδια των μαγαζιών, τα οποία ο δήμος δηλώνει πως αδυνατεί να διαχειριστεί. Οι δρόμοι του κέντρου της πόλης έχουν μετατραπεί σε ένα απέραντο πάρκινγκ, ενώ πεζόδρομοι και πεζούλια έχουν γίνει προέκταση των καταστημάτων: ο δημόσιος χώρος αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, προσαρμοζόμενος στα νέα δεδομένα.

 

Πώς να πουλήσετε μια πόλη

Ακόμα και χωρίς “Αγιά-Σοφιά”, δουλεύει το λεγόμενο place branding: πρόκειται για έναν τομέα του επιστημονικού μάρκετινγκ, πλούσιο σε δημοσιεύσεις και βιβλιογραφία την τελευταία εικοσαετία. Το place branding είναι μια συνέχεια της ιδέας του γνωστού εμπορικού branding, αλλά τοποθετημένο στο χώρο. Το εμπορικό branding προσπαθεί να χτίσει μια ιδεολογία γύρω από ένα σύνολο εμπορικών προϊόντων, τα οποία γίνονται φορείς ανθρώπινων ιδιοτήτων, οι οποίες “μεταβιβάζονται” στους καταναλωτές κατά τη διαδικασία αγοράς-κατανάλωσης. Έτσι, φορώντας τα τάδε παπούτσια της τάδε εταιρείας μπορείς να νιώθεις αρκετά ικανή ώστε να “just do it”, ακόμη κι αν τα πόδια σου δεν σε κρατάνε για να τρέξεις μετά τη δουλειά, να είσαι “πρωταθλητής” υποστηρίζοντας τη δείνα αθλητική ομάδα, ακόμη κι αν το αφεντικό σε κάνει ξεφτίλα καθημερινώς ή και να “keep walking” ακόμη κι αν έχεις καρφωθεί με το αυτοκίνητο σε καμιά κολόνα, μετά τα ποτάκια του Σαββατόβραδου στον πεζόδρομο της Σάρδεων.

Το place branding επεκτείνει την ιδέα του branding σε μια γεωγραφική περιοχή, μετατρέποντας την ίδια την περιοχή σε προϊόν προς κατανάλωση. Αυτή η μετατροπή βασίζεται σε ένα σύνολο ιδεών, χρηματοδοτήσεων και νομικών ρυθμίσεων, που δημιουργούν μια φαντασιακή κοινότητα με εξίσου φαντασιακά χαρακτηριστικά. Η ιστορία κάθε τόπου ακρωτηριάζεται και αναδομείται, ώστε να λειτουργεί ως περιτύλιγμα για οτιδήποτε τα αφεντικά αυτού του τόπου θέλουν να πουλήσουν. Οι επαγγελματίες του place branding κατασκευάζουν μια επιλεκτική αφήγηση για την ιστορία και προβάλουν την “ιστορική κληρονομιά” που τους βολεύει, ενώ ταυτόχρονα συσκοτίζουν τα αυθεντικά στοιχεία μνήμης ενός τόπου και την πραγματικότητά του, εκτός κι αν η επίκληση κάποιου απ’ αυτά τυχαίνει να εξυπηρετεί το πλάνο. Η νέα ταυτότητα δεν έχει ως αφετηρία την αυθεντική καθημερινότητα της πόλης (όποια κι αν είναι αυτή), αλλά μια προσχεδιασμένη με όρους marketing εικόνα βιτρίνας, που εισάγει τον τόπο ως προϊόν στην αρένα του ανταγωνισμού του εγχώριου ή και του διεθνούς καπιταλισμού.

Στο πετυχημένο place branding, το προϊόν “πόλη” προωθείται απ’ τους ίδιους τους κατοίκους της, που καλούνται να παίξουν το ρόλο του καθημερινού διαφημιστή, την ώρα που καταναλώνουν ασταμάτητα. Ο ελλαδικός χώρος, και ειδικότερα η πόλη της Αθήνας, έχουν πρόσφατη και πικρή εμπειρία μιας τέτοιας πλάνης – απ’ την οποία κάτι λίγοι βγήκαν πλουσιότεροι και οι περισσότεροι φτωχότεροι, τόσο με αυστηρά οικονομικούς όρους, όσο και με ευρύτερα κοινωνικούς. Αναφερόμαστε φυσικά στην Ολυμπιάδα του 2004, που πλαισίωσε το “εκσυγχρονιστικό όραμα” Σημίτη, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, και μας έφερε στα όμορφα που είμαστε σήμερα. Η αφήγηση είχε βέβαια κλαδιά ελιάς και αρχαίο πνεύμα αθάνατο, ελληνική μαγκιά, υπεροψία για τον οικονομικό και γεωπολιτικό ρόλο της χώρας στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο και μια ατομικιστική αισιοδοξία που δεν ευοδώθηκε και σήμερα μπορούμε πια να την προσεγγίζουμε με πικρό μαύρο χιούμορ. Ήταν μεγάλο το μέρος της ελληνικής κοινωνίας που έγινε φορέας της παραπάνω ιδεολογίας και υιοθέτησε ένα φάσμα συμπεριφορών που ξεκινούσε απ’ την εθελοντική εργασία για συμφέροντα πολυεθνικών και κατέληγε στις πετσέτες παραλίας με τον Φοίβο και την Αθηνά…

Η Αθήνα τη νύχτα

Κατά κανόνα, τις τελευταίες δεκαετίες μια διαδικασία place branding “ανεβάζει” και “κατεβάζει” τις περιοχές που λαμβάνει χώρα η θρυλική νυχτερινή ζωή της πρωτεύουσας. Έχουμε δει τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους οι χαρούμενοι Αθηναίοι σε περιοχές όπως του Ψυρρή (άλλοτε εμποροβιοτεχνικό κέντρο της πόλης, που μετατράπηκε πριν μια δεκαπενταετία σε “must” προορισμό των εναλλακτικών και mainstream πληθών), το Γκάζι (άλλοτε εργατική γειτονιά με έντονη παρουσία καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, όπως οι τσιγγάνοι και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, που μετά και τη λειτουργία του μετρό μεταμορφώθηκε σε προορισμό όλων των “φυλών” της αθηναϊκής νύχτας), τα Πετράλωνα (όπου οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι αντιμετωπίστηκαν από τη μαφία ακόμη και με εμπρησμούς σπιτιών), το Κουκάκι, το Μπουρνάζι και αναρίθμητες άλλες, καθώς η γενικευμένη αλλοτρίωση των εργαζόμενων καταναλωτών ξοδεύει όλες τις πιάτσες του nightlife σε χρόνο dt.

Εδώ μόνο ΑΕΚ

Σήμερα, η Νέα Φιλαδέλφεια είναι σε περίοδο “ανόδου”. Το γεγονός αυτό πιστοποιούν τα επανειλημμένα αφιερώματα των free press εντύπων, η πίεση για άρση των νομικών περιορισμών που προστατεύουν τον προσφυγικό συνοικισμό, το αγκάλιασμα της “επιχειρηματικότητας” από τη δημοτική αρχή και, βεβαίως, μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Σ’ αυτή την προσπάθεια θεμελίωσης του προϊόντος “Νέα Φιλαδέλφεια”, είναι καίριο να επινοηθεί και να προπαγανδιστεί μια συνοπτική, συνεκτική και κατά το δυνατόν απλή (ως και απλοϊκή) ταυτότητα. Εδώ και τρία χρόνια, με συστηματικές προσπάθειες διαφόρων δυνάμεων εντός κι εκτός πόλης, η ταυτότητα αυτή συνοψίζεται σε τρεις λέξεις, τις οποίες κανείς δεν πρέπει να θέτει σε αμφισβήτηση: “ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ”. Η ζωή και η ιστορία της προσφυγικής γειτονιάς μπαίνουν κάτω από τα στοργικά φτερά του δικέφαλου αετού. Οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας ή θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την πόλη τυλιγμένη σε κιτρινόμαυρη λαδόκολλα (Κωνσταντινούπολη – “Αγιά Σοφιά” – Κεμπάπ) ή θα θεωρούνται “αλλόθρησκοι” κι “αντιφρονούντες” και θα κυνηγιούνται. Ή θα φας σουβλάκια ή ξύλο.

Ευχαριστούμε, δεν τσιμπάμε

Τις γειτονιές μας δεν τις χαρίζουμε στον κάθε επενδυτή που μας βλέπει μόνο σαν καταναλωτές ή φθηνούς εργάτες. Αντί να αφομοιώνουμε και να αναπαράγουμε τις ιδέες των αφεντικών περί ανάπτυξης (του δικού τους κέρδους), οργανώνουμε στο εδώ και στο τώρα τις δικές μας δομές και αντιστάσεις απέναντι στην κυριαρχία, με βάση τις αντιαναπτυξιακές αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της αυτοοργάνωσης.

Και λέμε αντιαναπτυξιακές, διότι δεν έχουμε κανένα λόγο να στηρίζουμε και να επιδιώκουμε την οικονομική ανάπτυξη, όπως την εννοούν τα μεγάλα και μικρά αφεντικά: ως μεγέθυνση, δηλαδή, της κερδοφορίας των επιχειρήσεων κάθε μεγέθους και ως υπερεκμετάλλευση της γης, ειδικά της αστικής, σε ύψος, βάθος και πυκνότητα. Ειδικότερα η κινητικότητα του τομέα της εστίασης στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν ωφελεί κανέναν, σε οποιοδήποτε επίπεδο, εκτός απ’ τους ίδιους τους μαγαζάτορες. Κατά τ’ άλλα, το περιβάλλον υποβαθμίζεται, ο δήμος και η περιφέρεια κατευθύνουν δημόσιο χρήμα στην κάλυψη των αναγκών αυτού του επιχειρηματικού τομέα, η κατοικία απωθείται απ’ το κέντρο της πόλης, ο πολύπαθος προσφυγικός συνοικισμός κινδυνεύει να χαθεί για πάντα κάτω απ’ τον οδοστρωτήρα της νυχτερινής ζωής. Λίγο παραπέρα, ο δήμος προωθεί την εμπορική αξιοποίηση του άλσους, με τη σχεδιαζόμενη ανοικοδόμηση του νέου Κενταύρου.

Η αποδοχή μιας τέτοιας προοπτικής (ή έστω η ανοχή απέναντί της) απ’ τη μεριά ορισμένων κατοίκων της πόλης, βασίζεται σε μια στρεβλή αντίληψη που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε με την μικρόνοη παροιμία “μάζευε κι ας είν’ και ρόγες”: ο μικροϊδιοκτήτης σκέφτεται την πιθανότητα ενός υψηλού ενοικίου επαγγελματικής στέγης, ο άνεργος σκέφτεται την πιθανότητα ενός έστω χαμηλού μεροκάματου κάπου στη γειτονιά, ο μικροεπιχειρηματίας που δε δραστηριοποιείται στην εστίαση σκέφτεται ότι κάτι θα τσιμπήσει κι αυτός απ’ το πέρασμα των ορδών του Σαββατοκύριακου· όλοι μαζί σκέφτονται τι ωραία που θα περάσουν τη νύχτα του Σαββάτου ως καταναλωτές διασκέδασης. Η πόλη, όμως, σε πείσμα όλων αυτών που θέλουν να ελέγξουν τις ζωές μας, είναι ένα δίκτυο πραγματικών σχέσεων που έχουν προκύψει από τις ανάγκες της ζωής σε αυτή. Η έξωθεν επιβολή των επενδυτών που αντιλαμβάνονται το χώρο, τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους ως εμπορεύματα, ζητά στην ουσία την καταστροφή τους. Γι’ αυτό κι εμείς τη βλέπουμε ως εχθρική κίνηση. Αν αφήσουμε τη ζωή στην πόλη, σε κάθε πόλη, να γίνει απλά μια αλληλουχία πράξεων κατανάλωσης, θα έχουμε παραχωρήσει την πρωτοβουλία στους αντικειμενικούς μας εχθρούς. Ας μην τους αφήσουμε!

 

Να κάνουμε την πόλη ριψοκίνδυνη επένδυση!

 

Συλλογικό κείμενο από τις

Ανοιχτές Ελευθεριακές Συναντήσεις

στην Κατάληψη Στρούγκα

Φλεβάρης 2017