Οι Νόμοι Καταργούνται στο Δρόμο- Δύο λόγια για το σχέδιο Μελισσανίδη

Δυστυχώς όμως το διάστημα που ακολούθησε, το τοπικό κίνημα ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα υποχώρησε. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου, υπνωτισμένη από τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα της κάλπης, για να δώσει την εξουσία σε αυτούς που υπόσχονταν την κατάργηση του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής, που θα έλυνε και τα χέρια της Περιφέρειας Αττικής η οποία υποτίθεται πώς έκανε ότι μπορούσε για να μπλοκάρει το σχέδιο Μελισσανίδη. Άλλοι πάλι, χειροκροτητές της δημοτικής παράταξης που βρέθηκε στην τοπική εξουσία, περίμεναν από αυτήν να κατατροπώσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα σε νομικό επίπεδο. Τέλος, το πιο ζωντανό κομμάτι του τοπικού κινήματος το “Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ.-Ν.Χ. και γύρω περιοχών”, κατέληξε να αναλωθεί πλήρως σε νομικίστικες συζητήσεις και τακτικές που σε συνδυασμό με πολιτικές ηγεμονίες που εφησύχαζαν βάσει δήθεν νομικών εμποδίων, το διέλυσαν εις τα εξ ων συνετέθη (και κάτι περισσότερο).

Σήμερα δύο χρόνια μετά, η πραγματικότητα πρέπει να είναι τρομακτική για όλους τους παραπάνω: Τα υποτιθέμενα νομικά εμπόδια αίρονται ως αστεία μπροστά στην πολιτική βούληση της κρατικής εξουσίας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας ταυτίζεται εμφανώς με την πολιτική του κεφαλαίου χαρακτηρίζοντας το σχέδιο Μελισσανίδη ως “αναπτυξιακό έργο”. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τα μνημόνια υπογράφει άνευ όρων και την προσχηματική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που κατέθεσε η Δικέφαλος Α.Ε., ενώ το όνομα της Περιφερειάρχισσας είναι πλέον υποψήφιο για την ονοματοδοσία του νέου γηπέδου της Δικέφαλος Α.Ε. σε ανταγωνιστική σχέση με το αρχικό “Αγιά Σοφιά”…

Εμείς ως άνθρωποι που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς και τις εαυτές μας στην όχθη των καταπιεσμένων, γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Ούτε από θεσμούς που ο ρόλος τους είναι να διατηρούν την εξουσία των από τα πάνω, ούτε από περσόνες και πολιτικάντηδες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι δίπλα μας ενώ το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σβήσουν την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία. Από την άλλη, γνωρίζουμε πως το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής (ΡΣΑ) είναι ένα κόκκινο χαλί για το κεφάλαιο που θέλει να παρέμβει στην καθημερινότητά μας με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να μπορεί να κερδίζει από τα πάντα.

Το σχέδιο Μελισσανίδη και γενικότερα η εφαρμογή του ΡΣΑ δεν είναι απλώς το γήπεδο της Δικέφαλος Α.Ε.. Το ΡΣΑ αλλάζει επιθετικά το χαρακτήρα της πόλης της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Χαλκηδόνας, της Νέας Ιωνίας και των γύρω περιοχών. Πέρα του ότι μετατρέπει το Άλσος -έναν από τους πολυτιμότερους πνεύμονες πρασίνου της Αττικής- σε φιλέτο για καπιταλιστική εκμετάλλευση, μετατρέπει ολόκληρη την πόλη σε ένα επιχειρηματικό πεδίο που η μοναδική κοινωνική σχέση που θα μπορεί να επιβιώσει, θα είναι η καπιταλιστική σχέση. Η σχέση αφεντικού-μισθωτού, η σχέση προσφοράς-ζήτησης, η σχέση κόστους-κέρδους.

Εμείς βρισκόμαστε απέναντι σε κάθε λογική που μας θέλει αποχαυνωμένους καταναλωτές, ευγνώμονες εργαζόμενους με χαρτζιλίκι, μπράβους σε μπαράκια και τσιράκια ενός αφεντικού που μας δίνει ενίοτε δουλειές του ποδαριού. Για την ακρίβεια, ο κόσμος για τον οποίο παλεύουμε είναι ένας κόσμος χωρίς αφεντικά. Μοιραία λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με το όραμα όλων αυτών για την πόλη στην οποία ζούμε κι αναπνέουμε. Αναζητάμε μέσω της συλλογικοποίησης και της αλληλεγγύης, να δώσουμε λύσεις στις καθημερινές μας ανάγκες και να ζήσουμε το χρόνο που μας έχει δοθεί σε αυτό τον πλανήτη με αξιοπρέπεια. Το σημείο λοιπόν που μπορούμε να βρεθούμε με όλους τους προηγούμενους -αφεντικά, τσιράκια, μπράβους κι επενδυτές- είναι ένα. Ο δρόμος. Στη Δεκελείας, στα στενά της πόλης και στα μονοπάτια του Άλσους, θα μας βρίσκουν πάντα απέναντί τους.